donderdagbunnie

saida boujdaine

lectuur

een dag heeft maar 24 uurs. nu ik eventjes een zuigeling en een peuter in huis heb, zyn er sommige dingen waar ik géén tyd voor heb.

vreemd genoeg lydt myn schryven er niét onder; hoe het kan, weet ikzelf niet, maar dié productie gaat onverwyld voort. (ik schryf nu wel veel retorische dingen, wat je immers kan doen terwyl je met die kinderen byvoorbeeld gaat zwemmen (dwz, byvoorbeeld, nadenken over:"by welke medeklinkers heb je je bovenlip niét nodig...")

wat er wél onder lydt: ik zie tegenwoordig nul, nihil, totààl geen films meer. en voorts: ik heb praktisch geen sociaal leven meer (voor luv is het nog erger.)

gelukkig: hoe het kan, weet ik niet, maar ook het lezen gaat onversaagd wél voort. daarover gaat het vandaag: wat heeft het jaar 2013 tot dusver opgeleverd aan boeken?

slechts één hoofdstuk fascineert ten zeerste: de productie van de langspeler "death of a salesman". hoe kan dit: leonard cohen meets phil spector... sneeuw en vuur op één stoel...

phil spector sloot cohen by hem thuis op, achter slot en grendel, dagen na mekaâr. hy hield ook meermaals een pistool tegen diens voorkop.

zyn leven in citaten, weggeplukt uit zyn interviews, niet chronologisch maar thematisch; verrassend efficiënt, goddelyk scherp.

dé vergissing van zyn bestaan: zyn misvatting om niét autobiografisch te schryven. zo vervelend als zyn fictieve romans lezen (behalve het zalige "het verdriet"), zo vonken zyn mémoires, àls hy die toch wél opdist (in interviews dus.)

okay, interviews zyn dan ook de enige vorm van letterkunde die we heden nog consumeren. zie ook tom lanoye: keislechte boeken, wel tamelyk slimme interviews (tàmelyk...)

meest aangrypende boek van de voorbye vele maanden...
hoe kan dit, wat heeft die jongen meêgemaakt...

ben ik nu even in gestopt, wegens wel érg technisch, maar zal ik nog wel eens in herbeginnen, misschien in de ardennen of zo...




trouwens die naam klopt niet, "d'arc" bestaat niet, ze heette "darc" - maar ja, als je "dark" spelt, dan denkt iedereen dat Jy fout zit...

ik was een fan van de poëziekrant, maar nu kan ik het niet meer lezen: te hard blinkende en naar chemicaliën stinkende papierkwaliteit.

by de meeste gedichten die je hier tegenkomt, denk je by mezelf: zo schryf ik er tien op één dag - maar: dat is niet erg, de mensheid is niet contractueel verplicht om goéie gedichten te maken.

en lezen over stomme gedichten is normaal gezien tof...

op een dag waren alle boekhandels dicht en waren alle boeken in myn kast uitgelezen - behalve ergens rechts onderaan dit hier...


juist in zyn knulligheid zeer goeie lectuur...
arme man, zo hàrd te zyn aangepakt door zyn eigen brutale zoon...

helaas toch meer "myn" dan "duitsland";

dwz, je leest de naam goethe in de ondertitel; maar dan kom je spytig genoeg minder te weten over goethe zelf, dan wel over de kleur van het behangpapier van de pa van van istendael toen die zelf, zegt hy, voor de eerste keer goethe las...

zou eigenlyk wettelyk verboden moeten worden...

ze vinden de critici van hun tyd nergens naar lyken. ze schryven zelf een lang gedicht naar de toen heersende, geborneerde normen, lachen zich suf om de goedkope clichés waar ze het meê volproppen - maar brengen het onding vervolgens op de markt onder een pseudoniem.
    en ja: die critici trappen erin; ze overladen het boekje met lof... dan, grihi, ontmaskeren kloos en de zynen zich: onnozelaars, wy hebben dat boekje ineengeflanst!

het zoveelste bukowski brieven-boek...




ik lees erin, telkens wanneer ik ga plassen, en geraak dan steeds letterlyk één alinea verder; maar ik ga wel érg vaak plassen... zo ontsnap ik dan éven aan het huishouden... duurt zo al drie maanden...

maar hy schryft daar zelf ergens meermaals:"verdorie, ik kan maar 20 minuten per dag écht doen wat ik Wil doen!"

het originele apenplaneet-boek...

"Somewhere in this universe there must be somethig better than man."

ik geraak in dit soort boekjes nooit verder dan bladzyde zeven, maar heb ze wel doodgraag in huis rondslingeren...

hoed af voor de uitgever,
perfécte uitgave...

woensdagbunnies

lisa pattyn & co

ik moest vanmorgen naar ledeberg
om daar als klankbord
te gaan zitten luisteren
naar een par jongegasten die
een commercieel project ambiëren rond
het vlaams nationaal nachtleven...

gelukkig had ik voldoende anti-gripines binnen...

de werktafel waaraan ik, na drie jaar meditatie en vyf weken van bezetenheid, dinsdag 26 februari om 20:35u 's avonds, het onovertrefbaar geniale meesterwerk componeerde, getiteld "miss piggy vind ik lief".





nu moét ik crashen...

old school

1978...



die met die aap ben kik...

dinsdagbunnie

rhani dehainin,
officieel miss antwerp 2013

britt en evelien


gingen een keuken aankopen by "de meubelenkoning" in de kerkstraat...

photoshoot in de tochtige vrieskou aan een speeltafel op linkeroever, voor gazet van antwerpen...

goed voor myn griepaanval,
niét heel goed voor myzelf...

onopvallend een hele boy aan het worden...

gedicht in "i"

god, verlos my van het miss piggie-gedicht, ik kàn niet meer...






in schier mystiek wit licht wil miss piggie dit inzien...

maandagbunnies

céleste en van cels

state of being - 24 februari 2013

ik vrees dat een gemene griep zyn kop in my wil opsteken. niet aan toegeven, vitalski! het is anders wel een beetje myn eigenste schuld... gisteren in de vrieskou met mollie aan het voetballen geweest - de tyd om een frak of een sjaal om te doen, niet eens genomen hebbend.

    voorts ben ik op een ongezonde manier met dat gedicht in de letter "i" bezig, nog steeds. zonder overdryving ongeveer twintig uurs per dag. dat gedicht is bezig met my, in de plek van andersom. wel nader ik, vermoed ik, de voltooiing. dat is er wel mooi aan: na een zeer lange tyd, doch gegarandeerd, doet zich het inzicht aan je voor dat je ermeê rond geraakt. dat het gewoon niet meer voor verbetering vatbaar is.

    het woonkamer-optreden van de voorbye vrydag heeft my gigantisch gelukkig gestemd, dat ook. de laatste tyd heb ik er weêr belachelyk veel plezier in. het doet veel deugd om je onafhankelyk te mogen weten van het gebruikelyke circus; de kranten, de "critici", maar zelfs ook de organisatoren; ik werk eigenlyk zoals de christenen ten tyde van de klassieke romeinen, dwz niet in een opzichtige kerk, wel liefst in een met kaarsen verlichte grot diep onder de grond. je kan niét zeggen dat ik géén succes heb; alleen is dat een succes dat zich in een serene geborgenheid voltrekt, snappie. okay...

    juist omdat ik die griep voel aankomen, ga ik het kort houden, folks. ik heb nog altyd geen nieve laptop, dus ik kan niet achteroverliggen als ik schryf; ik moet, zoals in de jaren zeventig en tachtig, om te kunnen schryven op een houteren stoel zitten, gekluisterd aan dit bureau. bweurrrrrr....

    kaarslicht vaarwel...

zondagbunnie

mevrouw smeets

(picture removed)

het gebeurt wel eens dat de woonkamers waar ik kom spelen, daags tevoren worden opgepoetst; maar ten huize van rolly smeets werden de muren speciaal voor de gelegenheid zelfs opnief gevérfd!

een originele paul snoek aan de muur...
in het echt wel een pak minder wazig...

prinses riki
(= chris van camp)

nona, 1 vd dochters van bart peeters,
en lucie...

radiomaker erik van grieken en dinges

zo moet ik, om te gaan "werken", luv soms achterlaten...











pfieuw...

weekendbunnie

karolien krynen

nieuwste column voor deBuren

"de wever en de botermarkt"

http://www.deburen.eu/nl/nieuws-opinie/detail/de-wever-en-de-botermarkt


door redactionele vertraging niet extréém actueel, maar grosso modo toch wél actueel; hoe de denkers die er belang by hebben om bart de wever neêr te halen, zich kennelyk steevast verliezen in halfbakken strategieën...

vrydagbunnie

panda2

gianmaria gaschetto vd week

hihaha -


na duizend bladzyden vallen denken ze éindelyk in zee te belanden -- maar vallen ze nog oneindig lang voort: in een duikboot...









(voor nievelingen: vitalski is al eeuwenlang bezig aan het scenario voor dit stripverhaal met gianmaria gaschetto...)

gephotografeerd wordend voor "belga", als met alle vormen van carrière gebroken hebbend, te vroeg bejaard geraakt dichter-superster voor de photograaf in actie, zo dynamisch, byna meêdedogen opbrengend.

celia ledoux
en curator maarten inghels
in "studio villanella",
daarstraks,
het festivalletje "werktitel"...

eerst live "distels en doorns", "hooglied van capitein", volgende maand te verschynen by uitgevery "xtra".



jy/bent/myn vyand.//
de enige/die my kent.//
en die myn zwakke plek goed ziet/
en die er zout ingiet.//
de enige/die dat volhoudt/zelfs verniet.

etc

en daarna:
"miss piggie vind ik lief";






instinctief vindt dickie dick miss piggie primitief. // vindt 'ie die griet in jeans hipstring / misschien niet licht frigide, // flink sleazy, ietsie-pietsie creepy / swingt die krielkip, ziet dickie in, in mini bikini string.

etc...

inghels en dinges

tiens, myn ma heeft slaap nodig?
dat kan toch helemaal niet?

haal nu in je winkel

donderdagbunnie

haha, met dr handen in dr zakken

op de vlucht voor die geit

woensdagbunnie

karolien
sinds vandaag "officieel" verloofd met dirk wauters...






karolien speelt te zaterdag met "few bits" in meubelen pluym, om 21:30u...

state of being - 20 februari 2013

vanmiddag alweêr naar het stort geweest. dit is regelrecht een afwyking van me. ik geloof dat ik er met meer regelmaat dan één keer per twee maanden naartoe manoeuvreer. er is dan ook telkens, wonderwel, genoeg om dringend van af te moeten; zetelkussens, nachtkastjes, verhuiswagentjeswielen. het plezier om, ook nooit zonder moeite, dingen weg te gooien, overstygt als enige het plezier van het verzamelen. afbreken, leêgte creëren, tabula rasa. hoeveel moeten wy westerlingen niet wegdoen om écht met niks te eindigen? de bodem, die kunnen wy ons niet voorstellen - wy sterven straks, zonder die ooit warempel te hebben gezien (behalve wanneer we een vriend of een familielid afgeven...)

    doch byzonderlyk de fysieke realiteit van die stortplek zelf; het schitterende betonnen wegdek vol slimme barsten, de stank zelden té erg, veeleêr ietsie-pietsie aangenaam prikkelend zelfs; en de nooit in vraag gestelde macht van zo'n gemiddelde, officiële stortplaats-wachter; je wil deze of gene plasticzak in deze of andere container onderbrengen, maar dan komt zo'n oranje gestreepte wachtpost jou aanroepen:"dat moet by non-ferro!" - zonder poespas, doch ook nooit onvriendelyk, zéker niet!

    door deze bezigheid verkeerde ik de rest van de lange dag in een zeventiende-eeuwse stemming. in de jaren 2001 en 2002 las ik tamelyk veel boeken over lodewyk XIV, worstelde my zelfs door de franstalige dagboeken van saint-simon... in 1667 toefde de mensheid dichter by de waarheid dan in het verneukte heden... de dingen waren doordrongen van een god die nog niet dood was, je kon die zelfs telephoneren. en de muziek van toen levert daar heden ten dage het bewys nog voor - de canon van pachelbel (1653-1706), het adagio van albinoni (1671-1751) - vooral dat weliswaar té grysgedraaide laatstgenoemde zou vandaag kunnen zyn besteld door steven spielberg; al is die muziek dus wél gegrondvest in de ver vervlogen tyden van die witte pruiken dragende vossenjagers...

    nu, wanneer ik dit alles is hier neêrtyp, is het halfeen snachts... een kaars brandt ledig, twee halve literblikjes bier geraken op... terug myn knellende paar schoenen aan, afzakken naar de klappeistraat...

februari 2010