wat voorafging...
de laatste aflevering van dit feuilleton zynde verschenen in de maand van augustus jongstleden, zal wel niemand van onze vele, dappere vitalski-bloggers nog kunnen volgen waarover dit ging. nochtans is het simpel: jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, is zonet de syrische grens overgestoken: op zoek naar zyn geliefde, van wie wordt aangenomen dat die zich in de klauwen van de isis bevindt...
er zat niks anders meer op dan, zo wist hy, zich aan ze over te geven. al was het maar, zo dacht hy vlug voort, al was het maar om van alle rest vanaf te zyn. "ik kan niet meer volgen, ik moet wég hier..."
biddend voor zyn katholieke leven, begon onze wanhopige held zich daarom naar voren te bewegen, onverwyld richting die zogenaamde engelsmannen en hun helikopter. zyn voeten zwikten by ieder pas - nooit eêr in zyn leven had hy zand onder zich gevoeld dat, om het zo te zeggen, zo los was; nog éven, en dit was dryfzand...
tot zyn verbazing sprak de man hem aan - diezelfde man die hem daarjuist nog aan flarden had pogen te schieten. en wel bezigde die man daarby een engels van een opberispelyke kwaliteit - "oxford english," naar dit heette.
"wat heb je daar aan je car hangen!"
"twee mensen," zei jonathan eerlyk. "die vanonder ligt, die is dood - maar die erbovenop ligt, die is nog in leven. denk ik." dan voegde hy daar gauw nog aan toe:"ik heb er niks meê te maken, ze hingen daar al!"
"but," zei de engelsman, "je bent er wél meê aan het rondryden geweest?"
"jawel - maar: daar werd ik toe gedwongen!"
"you're serious? door wié dan wel?" de engelsman keek om zich heen, in de lucht maar ook in alle richtingen van de kale toendra; teneinde daarmeê uit te drukken: we zien hier verder toch helemaal niémand?
"naast de driver's seat," stamelde jonathan geplaagd.
de handlangers van de engelsman gingen 'ns kyken. hy hoorde ze vloeken en dan weêr mompelen. daarna kwamen ze er weêr aangelopen. "het is lemarc! we have shot lemarc by accident!"
er werd wat weg en weêr gepraat - nog steeds in het engels, maar dan zo snel dat onze held toch eventjes niet meer kon volgen - mede vanwege die nu reeds urenlang voortdurende, monsterlyke hitte; alsof je gegrild werd in zwavel.
vervolgens gingen enigen van die trawanten een kykje nemen by die mannen die aan die trekhaak hingen... pas na vele verwikkelingen, na veel weg en weêr geloop en zelfs na, hier en daar, een vreemd lachen van die engelse lieden, werd duidelyk wat daar gaande was: de figuur die onderaan lag, was, zeiden ze, geen levend wezen, maar wel een geklede paspop, met rode verf doortrokken. pas daarbovenop was die andere, wel nog in leven zynde stakkerd, die 'ie was, vastgebonden geweest.
"ik... ik begryp er niks van..."
tenslotte werd hem dit hier uitgelegd, niet door de aanvoerder, maar wel door één van diens trawanten. "het is duidelyk dat je niet van hier bent. want dit is méér dan gebruikelyk by ons; als je het wil vermyden," sprak hy voort, "om aandacht te trekken in het verkeer, dan kan je in syrië niet meer in de rondte ryden zonder minstens één mens aan een sleeptouw te hebben bungelen."
"daar wist ik al van."
"maar: vredelievende mensen willen hun slachtoffer sparen, en binden hem daarom vast bovenop zo'n paspop, die de hevigste schokken opvangt."
"en... en wat nu?" zo vroeg jonathan.
waarna hem een keiharde klap werd verkocht - met, vermoedelyk, een gummiknuppel (in zyn studententyd had jonathan druyts dit al wel eens meêgemaakt; hy "herkende het gevoel...") alles werd pikzwart voor zyn twee ogen...
wordt vervolgd
Dank U wel, om voor mij een verhaal te schrijven, en voor Serge natuurlijk ook ;).
BeantwoordenVerwijderen