op een schoolfeest
in de vierde middelbare of zo...
zondag 30 september 2018
column streekkrant editie kempen
BINNENDOOR
Ik moest in Antwerpen zyn, maar ik kwam van Hasselt. Met als gevolg dat ik, Godzydank, recht van meespreken kreeg betreffende de files op de E313, tussen Geel-West en Herentals Industrie. Een beetje ervaring opdoen, is altyd meegenomen. Naar het schynt zyn de bruggen op die snelweg aan herstel toe, en met in gedachten die jammerlyke brug in Genua onlangs, kan je dit soort herstelwerken alleen maar toejuichen. En die file was inderdaad wel interessant, maar myn kinderen op de achterbank werden ongedurig, zodat we na een tydje toch maar de afslagwyzers zyn beginnen volgen.
Wat ik altyd al wel wist, werd nu nog eens bewaarheid: binnendoor ryden, is toeristisch gezien àltyd veel boeiender. Waarmee we niet alleen doelen op de talloze, geheimzinnige staminees aan de kant van de weg, met gouden, gesloten gordynen, waar in de voortuin plakkaten staan als:"Jacuzzi. Privé. Massage." Ik ben nu byna vyftig, en nog altyd ben ik in zo'n bar geen Spa Bruis durven te gaan bestellen. Neen, ook passeer je hier prachtige bossen, en steek je een mooi stuk van het kanaal over, en kom je tot merkwaardige inzichten zoals deze: op de Dennenlaan in Grobbendonk, hebben byna alle huizen een zwembad! Er is daar een "Oostenryks Wynhuis", maar ook een "Kempens Kiekenkot". Op de Liersebaan zyn er niet één, maar twéé zogenaamde "houtdraaieryen", en op de Herentalsebaan heb je zelfs een waarachtig "Huisdierencrematorium", genaamd "Antverpia-Liberty". Overigens het oudste crematorium ooit, waar ze ook prachtige, handgemaakte urnen voor je huisdier aanbieên. Die tocht was zo leerryk, dat ik zou zeggen: laten we onze saaie, eentonige snelwegen eenvoudigweg afschaffen. Laten we àltyd allemaal binnendoor ryden!
press
optreên in een wassalon;
ziehier meer info daarover in een interview met het nieuwsblad;
https://www.hln.be/regio/boom/er-zit-kunst-in-het-deurglas-van-uw-wasmachine~afccf6c8/
where was je te zaterdag
alle zalen tot dusver tot in de nok uitverkocht, ook nu weêr...
we worden beter en beter, en oogstten daarstaks dan ook voor de eerste keer een staande ovatie...
(c) bazoeka
zaterdag 29 september 2018
waar was je te vrydag
column streekkrant editie antwerpen
SPORTPALEIS
Groot nieuws: aan het Schynpoort gaat er een voetgangerstunnel komen, speciaal voor automobilisten die geparkeerd staan op Park Oost, en vervolgens te voet de oversteek willen maken naar het Sportpaleis. De bouwwerken zyn vandaag begonnen, al zal het minstens een jaar duren voor ze klaar zyn. Maar dit is goed nieuws, want van heinde en verre kent men de verkeersinfarcten die plaatsgrypen wanneer daar een zoveelste megaconcert plaatsgrypt. Er moeten dan, speciaal voor de gelegenheid, vele tientallen verkeersagenten aanrukken, en passerende automobilisten staan urenlang in de file, ook op zondagmiddagen als K3 even langskomt.
In waarheid is deze bedoening natuurlyk een groot schandaal, want die agenten staan daar aan het werk met ons belastingsgeld, terwyl ze het sowieso al veel te druk met vele andere problemen. De heksenjacht op Diesel is inmiddels afgerond, wars van de vraag wat arme drommels nu moeten doen, die geen geld hebben om zomaar meteen een àndere wagen te kopen - maar de wolken en wolken fyn stof van die files voor het Sportpaleis, worden kennelyk weggelachen. En waarom dit alles? Als 't Stad uit het Sportpaleis nu nog inkomsten genereerde. Maar dat is helemaal niet het geval, het Sportpaleis is een particuliere NV. In plaats van zich voor dat handjevol privé-kapitalisten in zoveel bochten te wringen, had het Stad allang moeten doen zoals destyds met De Zillion: een complex als het Sportpaleis hoort anno 2018 totaal niet thuis middenin de stad. Het Sportpaleis moet superdringend opkrassen naar ergens in de Pampa's, netjes tussen de snelwegen ver weg.
agenda
te zaterdag:"de zoete smaak der zonde" in stadsschouwburg brugge
woensdag 3 oktober: lezing sherlock holmes, cc merksem, met ook braeckman en van bendeghem
woensdag 7 november: de ideale schoonzoon, in de arenberg
actua
hy vindt ze te zuur, en naar zyn eigen normen niet grappig genoeg;
het is allemaal zyn project, dus okay dan maar.
maar
dan heb ik er zelf, vanaf nu, wel zeker niks meer meê te maken...
we hebben altyd, of toch meestal, een erg verschillend gevoel voor humor gehad.
waar was je ten donderdag
als demonstratief tekenaar residerende, telkens voor een week, in wassalons her en der - hy heeft er al een dertigtal bewoond -
en ook telkens een dichter uitnodigende, die een gedicht schryft over en voordraagt in het wassalon in kwestie.
vandaag was het myn beurt,
en was ik er alvast op prospectie...
donderdag 27 september 2018
press
https://www.hln.be/regio/antwerpen/-we-maken-antwerpen-onafhankelijk~a90bb6b7/
waar was je te woensdag
hardloopwedstryd tussen alle lagere schoolkinderen van antwerpen.
we wilden niet meêdoen maar mollie en rocco zélf wilden het persé.
maar goed ook, was byzonder vermakelyk...
deze repetities hadden voor myzelf drie maand stilgelegen, maar buiten my om waren hun repetities voortgegaan, en dat zag er nu heel goed uit...
bovendien nu voor het eerst op locatie - decorum wel nog helemaal in aanbouw...
van 18u tot 20u arbeiden aan de soundscapes,
na de repetitie om 23u nog met deze geniale jan vergaderen over de decors...
die man heeft altyd exuberante ideeën, vandaag was zyn plan om de biljarttafel in het decor, eerst een lamp te laten zyn; dwz: er hangt een luster aan het plafond, maar als de mensen willen biljarten, komt die lamp naar beneên, en wordt het een biljarttafel...
dreamer
ik had een geweldige droom en het is ochtend, meteen uit die droom ontwaakt, wanneer ik er dit verslag nu van neêrschryf...
ik droomde dat ik in gent was aangekomen, ik geloof dat het aanvankelyk wel zo was, dat ik met de wagen was gekomen, maar verderop in die droom bestonden er geen auto's meer. de stad was, door wanbeleid, of waardoor nog meer, tot een volstrekte spookstad geworden. alle bekende straten en pleinen lagen er volstrekt maar dan ook volstrekt verlaten by -"hoe is dit mogelyk, hier heerste anders altyd zo'n enorme bedryvigheid!" er was niks meer.soms kwam ik toch, al struinende, een paar andere personen tegen. zo was er een man bezig met "knutselen", met leêge stukken gebouw; met dakranden en stukken regenpyp maakten-'ie een soort moderne kunst, gewoon om zich uit te leven. overigens kreeg hy op het eind van zyn eigen hoofdstukje, een omvallend stuk muur op zyn kop; daar was 'ie niet goed van.
algauw liep er een meisje aan m'n zyde, dat hier vaak kwam, en dat hier kennelyk, tezamen met een paar van haar vrienden, allerlei spullen kwam plunderen. ze campeerden aan het noordelyke uiteinde van deze spookstad, waar ik ook zelf even ging logeren. op hun plekje hadden ze reeds allerlei gerief opgestapeld, dat ze later meê naar huis zouden nemen, ondermeer gigantisch grote, opgerolde kleuren-posters van prince - "straks zelf ook gaan zoeken, of ik hier nog zo'n posters kan vinden."
en zo werd dat plunderen in deze droom nog het enige motief. by het ontbyt kon ik niet wachten op de anderen, maar trok ik er zelf al op uit. er liep nog een tiental andere plunderaars rond, maar dit vervallen gent was zo groot en bestond zo exclusief uit met curiosa volgestapelde magazynen, dat je toch niet echt van concurrentie kon spreken.
in het begin ging myn aandacht naar alles dat je zoal tegenkwam; byvoorbeld naar meubels, zoals die ene schommelstoel, met maar één leuning; zelfs testten-ik die uit - maar: hy zat niet zo goed, te hard hout. en hoe zou je zoiets ook kunnen wegdragen? algauw verwerd deze droom tot een boeken-droom; alsmaar meer sublieme boeken ontvouwden zich voor myn ogen - en ik moest die allemaal meê naar huis te zien pakken; eerst naar dat campement overdragen, en dan, ooit, ergens thuis, myn auto zien te pakken te krygen, en die boeken over en 't weêr ryden. zo zag ik daar kabouter-boeken liggen van rien poortvliet, maar dan werkelyk krankzinnig dikke exemplaren, in speciale uitgaven; één met allemaal kabouter-vertellingen, maar ook één die heette "kabouters in antwerpen"; vlak daarnaast ook een adembenemend fantastische, uiterst antieke uitgave van "het spaanse spook". toen ik zo vyf of zes boeken op myn arm had gestapeld (het waren zo'n dikke boeken, dat ik er niet méér kon dragen), op weg naar het kamp, zag ik ook dit soort boeken, dat het meest typische soort boeken is by dit genre van dromen - ik dacht zelfs nog: hé, dat is zoals ik ze soms wel eens droom; waar het vandaan komt, weet ik niet, maar ik droom dan altyd van boeken met een zéér groot kaft, groter dan een A1, met een soort felix-de-kat-achtige grafiek, maar dan héél erg geëlaboreerd, letterlyk magie uitstralende -"hopen dat dit boek er nog ligt als ik terugkom!!"
by het kamp aangekomen, bleken de kabouterboeken onderweg ergens van myn armen te moeten zyn gevallen. en de boeken die ik wél nog droeg - waar zou ik die preciés neêrleggen? hoe konden die mensen hier, mekander zomaar vertrouwen? het goeie was wel, dat die meisjes in het kamp niet in die boeken geïnteresseerd waren, die plunderden meubelen en kleêren, en moesten die boeken helemaal niet hebben.
myn droom begon te verdampen toen ik myn tweede strooptocht aanving. toen zag ik, in kasten en op tafels en stoelen, zo onnoemelyk véél fantastische boekwerken liggen, dat de wanhoop my eigenlyk versmoorde; zodat ik wel moést wakkerworden...
luv was de trappen aan het aflopen, klaar om de kinderen van school te gaan halen (het is woensdagmiddag...)
dinsdag 25 september 2018
waar was je ten dinsdag
by max temmerman
alleen deze voze photo gemaakt
eind december doe ik hier driemaal een kindertoneel, een herneming van m'n verhaal "het weêrvarken"...
