al surfend met die pynlyke rug gisterenavond, nog eens in het warhol-straatje gesukkeld, eerst opzoekende de scènes waarin jared harris warhol speelt, in "i shot andy warhol", en daarna die, waarin david bowie warhol speelt, in "basquiat", welke film in zyn geheel overigens uiterst deprimerend is.
die warhol in "i shot andy warhol" vind ik enorm overtuigend en ook ontroerend, alleen kan ik de wel vanzelfsprekende veelheid van scènes met die valery solanas niet aan, om de hoogst persoonlyke reden dat ik dat type van lelyke, agressieve manwyven te goed ken uit myn eigen verre verleden. in de jaren negentig zetten-ik ook zelf, mutatis mutandis, myn deuren altyd voor eenieder open - en dàt soort van ongecontrôleerde, opdringerige, humorloze krellen trok je dan vanzelf onverbiddelyk aan, echt horror.
van david bowie moest andy warhol niet veel hebben. bowie zelf deed daar nadien altyd wat lacherig over, maar in waarheid was 'ie daar zeker en vast hard door gekwetst. om hem nadien dan te "spelen", op zyn grafkist, is een schaamteloze revanche. warhol kon al niet verdragen dat bowie een liedje over hem had geschreven - denk je in wat 'ie hiérvan zou hebben gevonden! in principe speelt bowie die rol natuurlyk helemaal niet goed, dat ligt logisch gewoon buiten zyn vermogen; maar: je kykt daarmeê wel telkens naar iets uiterst bizars, en langs die weg klopt het dan toch weêr wél...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten