state of being, 3 februari 2020

normaal gezien, o bloggers, is maandag-voormiddag myn meest rustige moment van week; uitslapen, gaan zwemmen, een ananas snyden; maar: vandaag moest ik toch vroeger op, met name voor een zoveelste vergadering met myn pedagogische coach... al deze soorten van vergaderingen, verplichte workshops, tuchtraden en cluster-meetings zyn er dé oorzaak van, waarom ons koninkryk sinds kort opeens te kampen heeft met een lerarentekort - maar, anderzyds: ik ga dit jaar stoppen met zagen ("zagen" hier in de zin van "zeuren"); eigenlyk is àlles, eender wat je voorhebt, een uitnodiging tot verhoogde meditatie. alleen mensen die actief worden gefolterd, in gaskamers en vergeetputten, hebben het recht om hun hand op te steken.

    in de namiddag eerst het school-toneel, met meneer verdonck en de leerlingen van het vyfde; arbeiden aan "reinaert de vos"; en vervolgens, voor myn eigen, zeer telbare klas, nadere duiding by "floris ende blancefloer." (diederik van assenede, dertiende eeuw; oosterse ridder-roman.)

    die leraar van protestantse godsdienst zat alweêr in myn lokaal. vorige keren ben ik zélf dan maar een ander lokaal gaan uitzoeken, maar vandaag wilden-ik voet by stuk houden; ten slotte is hierzo ook myn boekenkast, met daarin myn woordenboeken en myn dichtbundels, én myn kussens en myn slaapzak (voor myn powernaps tussendoor...)

    wylen richard scruton deed wel eens een onderzoek naar "wat is schoonheid?". ergens in leicester ging hy, om die reden, een kromme, saaie, gryze straat staan filmen, waar d'r zich vyf cafés naast mekaâr voordeden: vier eigentydse, sportief gedesignede cafés en daartussenin één cafeetje "onder den toren", sjofel maar historisch; dat ene, mottige café trok vyfdubbel zoveel bezoekers, gewoon doordat het zich onder zo'n onnozel, anti-functioneel torentje bevond. tot voor kort was myn klaslokaal, nummer 203, schynbaar onbestaande; een klein, muf, smal vertrek op het tweede, vlakby de uitweg naar de trappen, zonder smartboard, zonder goed werkende deurklink, zonder krytjes; iedereen liep hier voorby; een maand of twee geleden liet ik myn leerlingen een model-zeilschip aandragen (dwz: ze droegen die boot vanaf myn auto tot aan de vensterbank van dit lokaal), en sindsdien, sinds die boot hier voor het raam staat, gaat er geen dag meer voorby of er zitten ineens àndere leerkrachten en leerlingen in ons lokaal!

    ook myn leerlingen willen dit niet!

    inmiddels is het zeven uur savonds geworden... en ben ik,- wat dacht je anders -, aan het bloggen... op tidal speelt "paris, texas", de soundtrack... buiten is het grimmig en koud, de oneindige tweede helft des winters... belgië op zyn hardst!... maar: binnen in huis houden wy ons sterk... doe je ogen dicht, myn lief - ooit, ooit zal het weêr lente worden!!...