state of being, 7 mei 2020

een tamelyk chaotische nacht was het, doordat mollie niet kon slapen, doordat ze rond drie uur snachts ineens schrik kreeg van zogenaamde "motten" in haar slaapkamer, al dan niet imaginair. bygevolg ook een tamelyk rumoerige voormiddag werd het, met veel balorig geschreeuw door het huis - al lukten-het my toch, daar min of meer doorheen te slapen. toen ik dan toch wakkerwerd, mocht ik rocco james conan geheel op zyn eigen initiatief aan de tafel in myn slaapkamer zyn huiswerk zien zitten maken, hoe schattig...

    een byzonder zonnige namiddag... eigenlyk veel plezier beleefd aan het lesgeven-op-afstand, "prepositions" (= voorzetsels), engels voor de vierdejaars bio-esthetiek. niet te veel technologisch gezever meer, en onderhand snel telkens een goeie, gezwinde toonaard vindende... het gevoelen, daarmeê iets zinvols te doen...

    later op de lange dag met vrouw en children den boven enigszins opgeruimd. ik verneem van veel gezinnen dat ze tydens deze lockdown hun huis in ieder geval mooi aan de kant hebben gekregen; muren geverfd, die allang zwart zagen, en gordynen herschikt, die allang door teêr waren aangevreten; by ons valt daar weinig van te merken, deels ook wel doordat, natuurlyk, de children alles overhoop gooien terwyl je bezig bent met stofzuigen. je blyft bezig...

    rond tien uur savonds viel ik naast rocco james conan voor een kwartiertje meê in slaap - om my daartydens dan toch, heel eventjes, ten prooi te moeten zien schuiven aan die erge, alles met zich meê sleurende, harde melancholie, die het is, komende van die zuivere gewaarwording van sterfelykheid, en verder niks. zo goed beschreven door paul verlaine, in zyn regenachtige gevangenis-dagboek. onnut en sterfelykheid, en de vergeefsheid van liefde... het onnut van al het menselyke streven aldoor, overal ter wereld...

    inmiddels zyn we exact één uur verder, en kan ik er weêr tegen. met dank aan tidal, een goeie koffi en dit volgende blye vooruitzicht: vooralsnog, door alles dat bestaat, in alle geval lekker met rust te zullen worden gelaten. wat willen de weldenkenden nog meer?