in barcelona
met "de integrale jerry bill"
zaterdag 31 oktober 2020
pech en geluk
geluk: de sprekende ezels was vandaag live on-line; opnieuw my de indruk wekkend, dat dit de mooiste televisie in jaren is...
essay - opgelet: report uit 2010
we kennen allemaal de betekenis van het woord "gezellig", maar hier vragen wy ons af: waarom heeft "gezellig" een slechte byklank in weldenkende middens?
1. omdat een zich overgeven aan gezelligheid, een negatie impliceert van alles dat er op datzelfde moment verkeerd gaat in de wereld. jy zit daar te genieten van jouw warme tas chocolademelk - terwyl er zich elders, ook vlakby in jouw buurt, de meest gruwelyke, onrechtvaardigheden voltrekken, straffeloos. om die reden heeft gezelligheid iets immoreels en zelfs, wat nog erger is, iets stompzinnigs.
2. omdat het maar een kleine stap is van gezelligheid naar kneuterigheid, dwz van "aangenaam, prettig en huiselyk" naar "kleintjes, kleinburgerlyk en benepen". kneuterigheid is gezelligheid in zyn perverse dimensie. zelf, hier nu als auteur, niet integraal afkerig zynde van het perverse (er is voor alles een tyd...), vermag ik dan ook zelfs het kneuterige wel enigszins te verdedigen... er was, geloof ik, weinig seks ten tyde van de gestrenge vorsten metternich en victoria, en de geborneerde kunst die zy beschermden, de "biedermeier" - doch: àls een man toen seks had, dan had hy vast en zeker ook een veel duurder orgasme. (en hier noteer ik met opzet enkel "een man", en dus niet "een man of een vrouw..." daarover later ook meer...)
dus: het gezellige is verwenselyk doordat het schynbaar indruist tegen het maatschappelyke engagement en doordat het de deur openzet naar een alles verstarrende zelfgenoegzaamheid, een makke onderworpenheid, verveling. al is, moet gezegd, de verveling de moeder van alle doorslaggevende ontdekkingen.
zonder dat onbeschryfelyke leed te willen bagatelliseren: ik las wel eens de mémoires van een kampgevangene die was tewerkgesteld in het ergste inferno dat ooit heeft bestaan, zynde in de kelders van de verbrandingsovens achter de gaskamers... waar hy lopende-bandwerk deed; het verbranden van alle lyken. het zou tweehonderd bladzyden vergen om de hele context van deze bemerking recht aan te doen, maar op een ogenblik heeft zyn mede-häfteling van een kapo, in ruil voor een stukje brood, een flesje schnapps kunnen organiseren; dus op een avond zitten die twee byna-muzelmannen aan een wankel tafeltje by een kaars in die kelder met ieder een dopje voor zich, dat dienst doet als glaasje, om van die schnapps zeer voorzichtig te nippen - de mémoires-schryver maakte daar, tot zyn eigen ontsteltenis, met de allergrootste omzichtigheid, gewag van een ervaring van gezelligheid.
een dezer schryf ik ook iets over, hiertegenover, het "ongezellige"... het "unheimliche"...
state of being, 1 november 2020
overdag quasi de hele dag zitten te werken op de correcties voor de "mémoires van een chefkok", dat in januari moet uitkomen, maar ook druk gecorrespondeerd met myn broêr serge, die bezig is met de cover voor het kerstverhaal, dat uiteraard voor december is. tussendoor ben ik ook bezig geweest met de trappen aan ons huis, om daar met veel moeite de tapisplein van los te wrikken...
het is koud in huis en ik weet my slaperig, maar dat is allemaal niet erg; het is "vacantie", of meer nog: de àànvang van de vacantie; bestaat er iets mooiers? voorts zyn er, in de loop van de voorbye paar dagen, een vyftal aanstaande optredens geschrapt, wat financieel geen lachertje is, maar ook dit is niet erg, zelfs ben ik er juist bly om; om de rust die daarmeê vrykomt...uiteraard ben ik met myn kont in de puree gevallen met die opdracht voor cultureel centrum rix, deurne, dwz met die podcast. ze brengen my alledrie maandelyks exact evenveel op: myn taak als leraar, myn job als radiomaker en myn intense geleur met myn maandelykse boekjes; de combinatie van die drie tezamen, maakt dat ik het lachend uitzing...
gast-auteur
HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
aflevering 52
Chicago, 1 januari 1938:
Zevenentwintigste druk van het logboek.
Deze editie lijkt van de streek rond het Kivumeer, gelegen op een hoogte van 1460 meter boven de zeespiegel, een druk oord te hebben gemaakt van pelgrims op zoek naar de legendarische, misschien nog in leven zijnde paren Oscar & Clara plus Duvel & Jane *(2). Iedereen vreselijk benieuwd of het vandaag om slechts één koppel gaat of om een menage à trois.
Wat de hoogte van het Tanganyikameer betreft, (773 meter) bleek Duvel slecht ingelicht. Nu volgens deze nieuwe editie Duvel in zijn voorstel aan Jane om er samen vandoor te gaan, het zeker werd dat hij die plaats had voorgesteld, breidde de drukte zich spoedig ook in die richting uit. Niet uitzonderlijk was het dat de reizigers daar bij het tegenkomen van kennissen of stadsgenoten toen al selfies naar huis stuurden. Met een gezamenlijke brede lach naar de camera stonden zij elkaar dan plechtig de hand te schudden. Jawel, liefst precies op de plaats waar Henry Morton Stanley en David Livingstone hen dat een eeuw geleden hadden voorgedaan bij hun eerste ontmoeting met dat imposante Tanganyikameer op de achtergrond.
WORDT VERVOLGD
vrijdag 30 oktober 2020
advertentie, vervolg
-gedichten
-moordverhaal
-dagboek
-genese van frankenstein
-stripverhaal
-conference over kempen
-cowboy-lectuur
pech en geluk
geluk: slapen op het terras in de lange zetel, met een zéér zachte bries in het aangezicht, alsof je gewoon op vacantie bent...
alternatieve feiten
1. in de film "nosferatu" uit 1922, knippert hoofdrolspeler max schreck op negentig minuten tyds maar één keer met zyn ogen.
2. de haai in jaws komt pas volledig in beeld na 81 minuten.
3. het was byna gebeurd dat tim burton gremlins zou hebben geregisseerd; zyn gebrek aan ervaring toen, speelde uiteindelyk op de valreep in zyn nadeel.
4. in de film "child's play" zie je dat het jasje van de horror-pop chucky de ene keer wél, en dan weêr géén knopen heeft, de hele film door...
state of being, 1 november 2020
eigenlyk hebben we pitouche dus verraden...
dreamer
ik maakte een notitie metéén toen ik wakker werd; meestal weet je dan nadien wel genoeg, maar nu triggert het verder niks; "met stadslegende op café." that's all folks...
gast-auteur
HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
aflevering 51
Telkens als Zijne Excellentie die naam liet vallen, viel ook zijn monocle af. Gelukkig hing dat ding aan een zilveren kettinkje. Nadat John A. Mitchell genoeg Britse thee had gedronken en, om die oude excellentie te ontspannen, voor hem een boel te binnen schietende Amerikaanse wissewasjes uit de doeken had gedaan, gingen zijn gedachten alweer naar diens afwezige vrouw Adelaide, wier benen, misschien juist doordat ze hem ook dit keer werden onthouden, hem zelfs in nog hogere mate gingen interesseren dan die Hilter of het antiekste en kostbaarste tapijt. Mocht niemand anders haar laaggelegen schoonheden zien? Had hij haar om die reden met haar boys naar de markt gestuurd? Of waren haar benen, precies zoals die van haar oom, de gewezen gouverneur, onlangs ook danig gaan wiegen en was zij, precies zoals hij, ten gevolge daarvan door de knieën gezakt? Nu was de Keniaanse bodem door de vele modder na elke moesson wel lange tijd zeer onvast, maar van aardbevingen hoorde je hier zelden. Ten langen leste kon die op rust gestelde gouverneur zijn tropenhelm niet meer op het hoofd houden, zo had John vorig jaar in een Britse krant gelezen. Sommige ziekten zitten in de familie. Daaraan kan zelfs een gouverneursvrouw niet ontsnappen.
‘Adelaide is met haar boys naar de markt. Zij kan elk ogenblik thuiskomen. Tenminste als zij zich daarna niet naar Dicks cacaoplantage heeft begeven. Dick is een bevriende Brit. De plantage waar hij middenin woont bedraagt wel twintig hectare. En hoe zit het in jouw Amerika? Is daar nog voldoende rassenongelijkheid?’
‘Uiteraard!’
WORDT VERVOLGD...
donderdag 29 oktober 2020
onderschat
vrydag, 30 october 2020
de werklieden zyn weg; de prachtige ramen steken er overal in, boven en beneden, de voordeur, de vliegenramen... het neigt naar het monumentale... maar myn intiemste papieren in de werkkamer hangen vol cement, de voetstappen van modderlaarzen pryken op myn slaapkussen... het gaat even duren, dit barbarye weêr effen te stryken...
dit is natuurlyk gezeur; luv heeft die opwaardering geniaal geregeld; dit huis wordt ons pensioen; voor wanneer, binnen veertien of vyftien jaar, de kinderen de deur uit zyn... myn acteerwerk in pingponglokalen de voorbye decennia, zullen my op myn oude dag weinig opleveren; maar: dan verkopen we dit fort, en gaan luv en kik ergens in een caravan wonen (liever niet maar we zullen zien...)
but - okay, really; zo'n werklui over de vloer, nu al drie weken lang iedere dag van de week, van zes uur smorgens tot vyf uur savonds, is op zich écht een serieuze stressboel... morgen komen er voor één keer eens helemaal géén handarbeiders langs - en ja: da's nu echt féést voor ons!...
voorts, dagboekgewys, gaf ik vandaag overdag twee uur engelse les, in schilde. daar had ik weêr erg veel plezier in. indien mondjesmaat gedoseerd, kan lesgeven soms echt een fantastisch iets zyn. dat had ik echt nooit gedacht, daar kom ik nu pas achter, op myn 50e.
het helpt dat ik myn vak erg zinvol en nuttig vind: engels; misschien het meest zinvolle vak van allemaal. op zich suckt het natuurlyk om die tieners te moeten staan beknotten in hun natuurlyke sturm-und-drang; ik maak nu deel uit van de grote afstomp-machine - doe dit niet, doe dat niet, blyf zitten, wie heeft met die stilo gegooid!!!?; maar: als ik ze ondertussen aan het verstand kan brengen wat het werkwoord "to strike" betekent, en/of de uitdrukking "against all odds", en/of de frase "to commit an offense", dan help ik die mensen toch écht wel vooruit... ja, daarom kan ik dit doen... vorig jaar gaf ik ook nederlands, maar da's eigenlyk al meteen veel meer nerdy... engels is àlles in 2020...
but - okay, really; zo'n werklui over de vloer, nu al drie weken lang iedere dag van de week, van zes uur smorgens tot vyf uur savonds, is op zich écht een serieuze stressboel... morgen komen er voor één keer eens helemaal géén handarbeiders langs - en ja: da's nu echt féést voor ons!...
voorts, dagboekgewys, gaf ik vandaag overdag twee uur engelse les, in schilde. daar had ik weêr erg veel plezier in. indien mondjesmaat gedoseerd, kan lesgeven soms echt een fantastisch iets zyn. dat had ik echt nooit gedacht, daar kom ik nu pas achter, op myn 50e.
het helpt dat ik myn vak erg zinvol en nuttig vind: engels; misschien het meest zinvolle vak van allemaal. op zich suckt het natuurlyk om die tieners te moeten staan beknotten in hun natuurlyke sturm-und-drang; ik maak nu deel uit van de grote afstomp-machine - doe dit niet, doe dat niet, blyf zitten, wie heeft met die stilo gegooid!!!?; maar: als ik ze ondertussen aan het verstand kan brengen wat het werkwoord "to strike" betekent, en/of de uitdrukking "against all odds", en/of de frase "to commit an offense", dan help ik die mensen toch écht wel vooruit... ja, daarom kan ik dit doen... vorig jaar gaf ik ook nederlands, maar da's eigenlyk al meteen veel meer nerdy... engels is àlles in 2020...
voorts, ten slotte; "de naam van het rendier", myn kerstverhaal: gisterennacht quasi voltooid... de verkoop van myn boekjes stagneert evenwel, dat was ook te voorzien; zeker na "de kempenkrak" kon "jerry bill" alleen maar op moêheid stuiten, op oververzadiging; als een mens alleen maar de cover ziet, kan hy ook niet raden hoe lollig dat boekje binnenin wel niet is - maar: toch ben ik alvast uit de drukkosten, ieder enkelvoudig exemplaar dat nu nog buitengaat, is winst...
het enige dat écht telt, is dat die boekjes bestààn. wat ermeê gebeurt, is bykomstig. ik wéét dat byna niemand nog leest, dat is normaal, dat is niet erg, ik lees ook zelf byna niets meer...
myn kunstwerk, zyn vooral de eindcontouren van dat oeuvre; de omtrek ervan, die je kan zién, zonder het allemaal te hoeven te hebben gelezen...
myn kunstwerk, zyn vooral de eindcontouren van dat oeuvre; de omtrek ervan, die je kan zién, zonder het allemaal te hoeven te hebben gelezen...
dreamer
gast-auteur
HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
aflevering 50
Mombasa, 20 september 1934:
Uitgenodigd door de gewezen handlanger in de Oostendse visserij Van Kuyck om hem bij deze gelegenheid een bezoek te brengen, kwam de gewezen privédetective dit keer op een gans ander adres in Mombasa terecht. Zijne Excellentie woonde nog dichter bij het strand nu. Deze villa was immens groter, met nog meer prachtige palmbomen errond. Erg prat toonde deze hoogwaardigheidsbekleder hem zijn nog meer uitgebreide collectie vloerkleden. Behalve Perzische tapijten, lagen er nu ook heel wat Pakistaanse. Drie zéér antieke Nepalese zelfs. Dat niemand anders dan zijn vrouw Adelaide over de antieke tapijten mocht lopen, had ik al tijdens mijn vorig bezoek vernomen. Als zij van die beschermende, moderne nylonkousen met rechtgetrokken naad droeg, kreeg zij van hem zelfs toestemming om er een ongelimiteerd aantal keren over heen en weer te stappen. Adelaide had erg mooie, lange benen en een bevallige gang, zo had Van Kuyck, enthousiast als hij was over de unieke combinatie van in nylons gestoken vrouwenbenen en antieke tapijten, zich toen al vergaloppeerd.
Zoals hem, terecht of niet, verweten werd, hield John er een door en door Amerikaanse denkwijze op na. Zo was hij erop voorbereid in dit huis een door al die materiële voorspoed, grenzeloos gelukkig man aan te treffen. Niet dus. Zijne Excellentie leek wel twintig jaar ouder geworden. Het feit dat zijn echtgenote Adelaide in dat grote gebouw opvallend afwezig was, bracht hem op de gedachte dat zij ondertussen misschien gescheiden waren. Ook niet, zo bleek achteraf. Wel maakte Zijne Excellentie Van Kuyck zich vreselijke zorgen over de huidige beroerde politieke toestand in Duitsland waar hij met haar twee jaar geleden was geweest.
In de bierkelders van Munchen had hij de bulderende stem van een korporaaltje opgevangen, en hoe hij na elk woord schuimbekkend met gebalde vuist op tafel sloeg. Een zekere Hilter - of was het Hitler? - met bruin hemd en koppelriem schuin over de schouder, wat zowel een stoere indruk gaf, als daarnaast de bijkomende garantie dat zijn broek niet in het openbaar zou afzakken. Weldra zou hij ginds de lakens uitdelen. En de klappen. En de kanonnen. Zeker weten. Het ging er druk aan toe. Hitler hier. Hitler daar. Hitler Ginds. Hitler overal.
Telkens als Zijne Excellentie die naam liet vallen, viel ook zijn monocle af. Gelukkig hing dat ding aan een zilveren kettinkje.
WORDT VERVOLGD...
woensdag 28 oktober 2020
pech & geluk
geluk: poezie van monique bol in myn brievenbus ontvangen
onderschat / overschat
overschat: speeltuinen
naar waarde geschat: podcasts
dode schryvers
hugo gernsback. 1884 - 1967. alleen al die data zyn een curieuze spreidstand. geboren toen er nog maar nauwelyks ellentriek bestond, gestorven toen jimi hendrix al drie elpees had uitgebracht...
hy stierf als een americaan, maar werd geboren als een luxemburger (!).
hy was de stichter van het eerste sf-magazine ooit: het legendarische "amazing stories"...
waar was je te woensdag
dit hier is natuurlyk niet trix, maar de grand bazar vlak daarnaast...
die had in zyn halve liter flesje water
by nader inzien wodka gegoten,
en dit na één kwartier naar binnen gespeeld.
de aflevering zal niet kunnen worden uitgezonden (al was ze eigenlyk prachtig).
hier op deze photo zyn we met veel moeite bezig
de meester te evacueren...
de meester te evacueren...
actua
de nood aan litteratuur is erg groot; zelfs al hebben we geen tyd meer om te lezen, toch moet ze worden gemaakt, ze moet bestààn - gewoon als tegenwicht tegenover de media, die nu al zeven maanden lang in hetzelfde cirkeltje lopen, toekomend met een kleine honderdtal woorden; "voortschrydend inzicht", "mondmaskersaga", "het is vyf na twaalf"; al zeven maanden aan één stuk door hoor je één en hetzelfde programma.
we moeten romans op de salontafel hebben liggen, met daarin woorden als "beverpels" en "majestueus". nog heel eventjes, en die woorden zyn vergeten...
uit het schriftje
als onstuimige prille twintiger was een van myn credo's, te pas en te onpas, maar by voorkeur aan de toog omgeroepen, "ik weet niet wat ik wil, maar héél goed wat ik niét wil." ik dacht: als ik de dingen die ik niét wil, aldoor weiger te doen - dan eindig ik vanzelf by wat ik wél wil."
een van de vele stappen die er verkeerd zitten in die redenering, is meteen al de verheerlyking van het niet-willen op zich. je "wil niet naar alaska" - maar: kén je alaska wel echt? of: je wil niet terug naar alaska - maar hoe anders is alaska vandaag dan gisteren?en voorts: als je zo categoriek vanalles niét wil, dan ligt er te veel nadruk op de dingen die je zogezegd wél wil. zodat die onder een druk komen te staan. die dingen worden dan "bekroond", dwz in de kiem gesmoord.
dat is een van de ziektes van deze tyd, en zeker van de nieuwste generatie: het té grote onderscheid tussen het ene wél graâg doen en het andere niét graâg doen.
(okay zo is het wel weêr genoeg...)
29 october 2020
maar niét was het een succes als een strategie om de werklieden te slim af te zyn, die iedere morgen met hun cementlaarzen aan hun lawaaiige voeten, myn slaapkamer zyn komen binnenrennen, telkens precies wanneer ik in m'n laatste dromen verwylde - net nu moesten ze ineens om zes uur smorgens in den hof zyn!
ook jammer dat één van die lieden, om een venster aan te pakken, op het idee kwam om bovenop de lavabo te gaan staan; zelf weet ik al van myn tiende levensjaar dat een lavabo van zoiets uit de muur komt, gvd!!!
wat een stress - we zullen bly ademhalen zyn als dit achter de rug is...
gastauteur
HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA
van onze correspondent in de jungle robertus baeken
aflevering 49
Los Angeles, 2 januari 1934:
Volgens de Newspaper Alliance werd een tot Fawcetts meetinstrumenten behorend kompas, door de Royal Geographical Society plechtig aan zijn vrouw overhandigd. Het toestel zou hoog in het Mato Grosso-gebergte zijn teruggevonden.
Diezelfde maand ontvingen de ouders van Oscar Van Kleut per aangetekende post een door Zijne Excellentie Van Kuyck toegestuurd geweer. Volgens de bijhorende brief was het wapen teruggevonden in de Rwenzorigebergte, nabij het Kivumeer. Met beleefde groeten. Via hen werd het vuurwapen terugbezorgd aan de rechtmatige eigenaar: de heer Raymond van Damme, geldschieter. Dat het wapen bij het Kivumeer werd teruggevonden, riep bij veel belangstellenden vragen op.
Turnhout, 12 september 1934:
Ten prooi aan eenzaamheid en verveling na de dood van zijn vrouw in de lente van datzelfde jaar was Arnoldus Van Kleut bezig stapsgewijze seniel te worden. Tenminste, zo beweert zijn dochter. Om zijn hersenen te oefenen, had zij hem aangeraden voortaan dagelijks twee tot drie keer zijn krant te lezen. Op die bewuste dag lag de Gazet van Antwerpen open bij een merkwaardig artikel dat bij hem, met een scheut pijn in het hart allerlei reminiscenties opriep aan zijn zoon Oscar die niet langer zijn zoon was.
Volgens datzelfde artikel waren vier bekende Amerikanen uit de filmwereld in de buurt van Kivu al wekenlang op zoek naar Oscar Van Kleut. De talrijke succesvolle edities in vijftien verschillende talen van diens logboek, waaronder ook het Nederlands, zouden daartoe de aanleiding zijn geweest. Onder hen bevond zich de reeds genoemde John A. Mitchell.
Jammer dat Oscars moeder dit niet meer had mogen meemaken. Weer volgens zijn dochter haastte Arnoldus zich vierklauwens naar de boekhandel.
WORDT VERVOLGD