state of being, 18 november 2020

hoewel ik serieus wat huiswerk voor de boeg had, ben ik de dag (dinsdag) toch wel begonnen met yle lectuur, in de zetel onder een lappendeken; de dagboeken van pepys, de safranski-biographie van hölderlin. als ik té langdurig niet bezig ben geweest met lezen, word ik als een leêge huls, op den duur zelf geen naft meer hebbend om zelf nog te scheppen. waarmeê ik zeker niet zou willen suggereren dat ik véél lees! sinds ik kinderen heb, gemiddeld ternauwernood één uur per dag. maar dat éne uur is wel levensnoodzakelyk, in de grond net zo dringend als, pakweg, een nog dringend in te vullen belastingbrief...
    het was stil in huis, wat evenééns iets is dat je tot je nut moet aanwenden. plus: metéén hard werken, aan wat dan ook, kon toch sowieso niet, doordat ik daags tevoren (maandag) tot vier snachts druk bezig was geweest (de àllerlaatste hand gelegd hebbende aan het boek over de chef-kok, welk geschrift nu zodus "uit" myn systeem is vergleden... aan één hoofdstukje was er nog werk, maar daar heb ik gewoon eerlyk genoteerd: sorry, beste lezers, maar dit boekje moet NU naar de drukker!)
    dus: stil in huis, inderdaad; hoewel er toch wél weêr werklieden bezig waren, namelyk aan de afwerking van de vele nieve vensters; alleen is déze ploeg, anders dan de vorige, zeer aangenaam discreet, en overigens ook zeer netjes. werklieden die geen stof en puin achterlaten, zyn de helden binnen hun rayon. - morgen komen ze opnief langs, het was veel meer werk dan hun opdrachtgever ze had wysgemaakt...
    vervolgens drie boekjes gaan posten, alweêr driemaal "de kempenkrak". ik heb evenveel kempenkrakken verkocht als alle andere zes boekjes tezamen. niet letterlyk, maar die kant gaat het op. ook verre van onbegrypelyk. - naar de postbus ging ik met opzet te voet, zodoende toch een béétje bloedsomloop genererend (ik "sport" de laatste tyd zo erbarmelyk weinig (lees: helemaal nooit), dat geheel myn spierweefsel stilaan tot een soort spasmodische gortepap is beginnen te verworden...)
    dan, vanaf rond een uur of twee, goed intens myn notities aan het opstellen geweest, als een voorbereiding tot de nieve podcast-aflevering, die we morgen zullen opnemen. de gasten zyn michael vandebril en fleur pierets. natuurlyk zyn die gasten allemaal tezamen een soort autobiographie voor my. morgen zal het hopelyk vooral mogen gaan over de "jonge sla", zoals de auteurs van die generatie, midden '90, werden gedoopt. ik heb my er nog eens in verdiept, allerlei artikeltjes en opiniestukken; wat een nep-ernst, wat een polemieken over niks; bvb tom lanoye en luc corevits die kwaad zyn op bart verschaffel om de manier waarop die het litteraire luik interpreteert van "antwerpen 93". de vlaamse litteraire arena telde twee centimeters op twee - wat een doelverdwazing om dààrop je geldingsdrang te willen projecteren... 

    ik was er net meê klaar toen de bulldozer thuiskwam (de "bulldozer" is, door hun geluid, de integrale verschyning van myn vrouw en myn twee kinderen na een dagje rust; een bulldozer maakt een meer diepe, meer bas-achtige herrie - maar je mag niet vergeten dat by het achteruitryden bulldozers tevens een sirene hebben spelen...)
    hy heeft er twee weken over gedaan, maar sinds vandaag kan pitouche probleemloos naar binnen en naar buiten door het kattenluik in de nieve keukendeur. jammer dat zo'n dier niet echt het bewustzyn heeft om nauwgezet te beseffen hoeveel ruimer en feestelyker zyn vryheid nu opeens is geworden...
    de kinderen in bed gelegd - tegenwoordig wel degelyk met zestien gram minder ritueel dan eerder... goedzo... daarom met luv de laatste aflevering kunnen zien van "het restaurant"... je slikt het allemaal maar als je er echt hard over zou nadenken zou je begrypen dat die ogenschynlyk realistische verwikkelingen voor een groot deel totaal niet kunnen. vooral de karakters van de twee broêrs vertonen over de gehele lyn totaal geen consistentie - maar: dat geeft helemaal niet.

    zojuist myn engels lessen voor donderdag voorbereid (3ASO; atheneum schilde; twee uurs lesgeven voor de klas, en voorts één taak voorbereiden omdat er één live lesuur wegvalt.)
    het is exact twaalf uur snachts... nu twee uurs voortschryven aan myn boekje voor maart (maart: àls het bert lezy zal gelukken, ons stripverhaal klaar te hebben in februari...) een dafalgan neem ik eerst, tegen myn traditionele oorpyn (tegenwoordig vooral rechts...) daar loop ik nu exact een jaar meê...
    god, zegen myn lezers! maak, dat zy een mooie tyd mogen beleven, en zorg ook voor hun naasten...