donderdag 4 maart 2021

gast-auteur


HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem... 




30.2.

Dat gebeurde toen de Sneeuwwit plots haar hand voor de mond hield, met daarachter de uitroep dat ze zich niet lekker voelde. Zij stak het op de witte wijn. Was het niet gewend alcohol te drinken. Een uitvlucht die haar de mogelijkheid bood om zonder gezichtsverlies op te stappen. En zo liep het revue-achtig feestje dat zo heerlijk begonnen was, door Kamiels’ schuld alweer op een sisser af. Jammer, want eenmaal Roosje vertrokken, had Jeannette ook geen zin meer om te blijven. De walsjes en quicksteps van vorige keer waren er enkel om mij en Lucretia te plezieren. Geen van die nummers behoorden tot haar vast repertorium.

   Nu Lucretia niet langer met Roosjes afknappende weerwoorden had af te rekenen, nam zij de gelegenheid te baat om tegenover mij dubbel en dik haar gelijk te halen. ‘Wij leven niet meer in de Middeleeuwen, Ralph. Toen joegen ze die toverkollen bij de minste twijfel de brandstapel op. Vandaag gebeurt het precies andersom! Nou ja, brandstapel… Tien jaar cel is ook niet leuk!’ Zij verdeelde de resterende wijn over ons tweeën. Haar hees stemgeluid bij deze laatste toast herinnerde me aan haar opgezweepte lust, vorige week. Ik wierp mijn oog op de mij reeds bekende, gekloven wereldbol.

   Vergezocht? Nee! Lucretia was een vrouw, door en door rond. Haar fraaie kloof stond aan het begin van alle leven. Als ik me in haar draaiende wereldbol verloor, stortte ik, eenzaam rondlopende wolf, me nolens volens in de volledige mensenzee, met alles wat bij die wereld hoorde: geboorte en sterfelijkheid, rampen en voorspoed, ziekten en gezondheid, waarheid en leugen, empathie en zorg voor iedereen. Nog één stap en ik hoorde er evengoed bij.

   Dit keer ontnam ik Lucretia het initiatief. ‘Zullen we?...’


WORDT VERVOLGD

Geen opmerkingen: