HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Hoelang Kamiel bij zijn moeder zou blijven, had Roosje niet gezegd. Om die reden wilde ik de kans om hem daar te treffen, geen dag uitstellen. Misschien was hij ondertussen wat redelijker geworden. Maar met een halve gek weet je nooit. Na het doodsgevaar waaraan ik in Saint-Hubert op 't nippertje was ontsnapt, kon dat bezoek best onder Roosjes vrijgeleide gebeuren.
’s Anderendaags maakte ik mijn opwachting bezijden de koekjesfabriek. Verscholen achter een uitspringende gevel met zicht op de openstaande poort zag ik Lucretia tussen de massale stroom van koekjesmeisjes als eerste van de band naar buiten rollen. Waar ik had verwacht dat de eerste zolang op de tweede zou wachten, liep zij zonder aarzelen rechtdoor! Ofwel had Roosje zich voor de zoveelste keer ziek gemeld. Ofwel zat er sinds gister tussen hen een ferme haar in de boter! Na me aan Lucretia’s wereldbol meer dan te goed hebben gedaan, zou ik beter aan mijn hydraulisch project voortwerken, redeneerde ik verder. Anders komt er nooit iets van! ’t Is waar: zoals wij samen hadden gedanst en gezongen, kon ‘t er flink mee door. Maar nu eerlijk: wat in ’s hemelsnaam had ik dit scriptmeisje verder te vertellen, buiten dat zij, wat Kamiel betreft, beslist gelijk had?
Hé, daar gleed Roosje zonder enige haast als allerlaatste van de band. Voor mij betekende het dat de tweede, door het gezelschap van de eerste te vermijden, besloten had om in haar eentje naar huis te gaan. Ik voegde me bij haar. Vroeg of Kamiel nog thuis was.
Roosje trok haar schouders op. ‘We zullen zien! Wanneer maak je die heks een kop kleiner?’
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten