HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Tweeënvijftig - voorlaatste aflevering...
’t Is waar: in de Ardennen had ik veel tijd verloren. Maar ik was nog lang niet dood. Bijlange niet. Weer thuis werd ik krachtiger dan ooit met de neus op mijn project gedrukt. Bij wijze van troost fluisterde ik me keer op keer in dat de drie dagen van rondwandelen absoluut nodig waren geweest om me volledig te ontspannen. En misschien was daar iets van waar. Want nooit eerder had ik me met zoveel energie op het werk gestort. In mijn handen hamer, beitels, allerhande platte sleutels, schroevendraaiers - grote en kleine -, metaalzaag, boormachine. In mijn hoofd alle aandachtspunten van het ontwerp nauwkeurig op een rijtje. Mijn plan kon onmogelijk mislukken!
Kun je geloven? En toch was het na een week volledig om zeep! Het begon al met de lekkende kulasdichtingen. Die moesten bij alle cilinders door een van duurzamere kwaliteit vervangen worden. Maar ook daarna kreeg ik het mijn model niet rond.
Ik had mijn vroegere professor fysica opgezocht. Die raadde me aan de massa zoals een vlot in een kwikbad te doen drijven, zodat het totale gewicht ten gevolge van een geringere wrijving op de wieltjes, minder weerstand zou ondervinden.
Die man mocht dan wel professor zijn, ter wille van allerlei bezwaren, eerder van praktische dan theoretische aard, bleef ik bij mijn twijfels. Ik geraakte niet voor- of achteruit.
En dat duurde al gauw twee maanden zo, zonder dat ik nog iets van Sneeuwwit of haar familie had gehoord.
Wat ik ook mocht nodig hebben, van de kruidenier, slager of de bakker: voortaan bleef ik ver uit hun buurt. Ver ook uit de buurt van de koekjesfabriek.
Slechts één keer heb ik hierop een uitzondering gemaakt. Op het gevaar af Sneeuwwit tegen het lijf te lopen, had ik het op een saaie zondag geriskeerd een matinéevoorstelling bij te wonen van Jeannettes revue in de Arenbergschouwburg. En dit keer was ’t me wel gelukt de volledige show te zien. Ik was niet één bekend gezicht tegengekomen. Ook niet tijdens de pauze. Niettemin werd ik op het allerlaatst nog zeer verrast. Niemand zal ooit kunnen raden wat en wie me bij ’t verlaten van de schouwburg plotseling voor de voeten liep.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten