ik had namelyk de afschuwelykste nachtmerrie. ik droomde dat ik, na een paar pynlyke gesprekken met twee vrienden, zelfmoord pleegde. by myn weten heb ik zoiets nooit eerder gedroomd, wie wel? de manier waarop ik dit deed, was, achteraf gezien, geplagieerd van dat stripverhaal van the planet of the apes dat ik de avond tevoren las; door myzelf, rechts van myn strot, de keel over te snyden met een klein mes, waarna het bloed zeer vlotjes uit my begon te stromen, in grote hoeveelheden maar intiem en zacht en geruisloos in myn handen. dit was vooral zo ontzettend omdat er geen extraordinaire pathetiek by te pas kwam, geen misbaar, geen woede of zelfs geen soort krampachtigheid. ik was alleen maar immens verdrietig, werkelyk immens verdrietig. nog het meest om myn geliefden die ik zo achterliet - terwyl er toch niks aan te doen was.
vervolgens, als een duidelyk slot aan die droom, scheen ik my toch, gelukkig, te kunnen losmaken uit dit lot - precies terwyl er, tegen dit verdriet in, een inzicht tot my kwam: neen - toch niet; dit kàn niet moéten... het kàn niet anders of er moét àltyd érgens nog een uitweg zyn... en daarmeê werd ik wakker, echt waar.
ik was helemaal in shock. terug in slaap vallen, was niet meer haalbaar. ik keek op myn klok: het was precies vyf uur snachts. wat een abstract uur om wakker te worden.
ik was helemaal in shock. terug in slaap vallen, was niet meer haalbaar. ik keek op myn klok: het was precies vyf uur snachts. wat een abstract uur om wakker te worden.
rond zeven uur smorgens ben ik dan maar naar beneden gewandeld om in de tuin te gaan liggen, in die zetel onder het terras; daar wist een opmerkelyk frisse ochtendbries my te strelen, en kwam ik toch weêr tot rust... hoe heerlyk...
een beetje raar om die droom hier nu zomaar prys te geven, maar alles by mekaâr is deze blog een soort van dagboek; en zonder, af en toe, een béétje autovivisectie, heeft een dagboek natuurlyk geen bestaansrecht...
