gast-auteur

PORTRET VAN DE AARBEIENPLUKSTER

ALS EEN JONGE VROUW

door robertus baeken, vanuit de aardbeienvelden

70.
‘Heb jij geld voor benzine?’

   Mieke vond het een onbillijke vraag, temeer doordat hij wist dat ze bestolen was. Om gekibbel te voorkomen, bleef ze een beetje achter, terwijl Francis in hetzelfde ijltempo doorging; ook toen de weg een heel eind naar omhoog liep. Te oordelen naar de uitstalramen van winkels en galerijen, het toenemende aantal voetgangers en de verkeersdrukte, naderden zij een belangrijk commercieel centrum. Bij een open plek op de hoek van de boulevard, greep ze hem bij de mouw. ‘Kijk ginds!’ hijgde ze, wijzend naar een schitterend vergezicht op de metropool. Daarmee had ze gehoopt dat hij wat tijd zou nemen.

   ‘Ach ja, zoiets zie je alleen hier, bovenop de Mont des Arts,’ zei hij, op een toon alsof hij dit panorama met de honderdduizenden lichtjes alreeds tot vervelens toe had aanschouwd.

   ‘Wat enig! Wacht eventjes!’

   ‘We komen nu al te laat!’

   Mieke bleef staan. Nee, hij begrijpt me niet, dacht ze. Hij loopt. Loopt vierkant zoals iedereen. Is een gevangene van de aarde. Is vervuld van aardse dingen. Is zelf ook een ding. Blind. Loodzwaar. Een kale vogel zonder vleugels.

   Ondertussen had zij hem ingehaald. ‘Ik wil nog wel eens naar deze plek terugkeren,’ zei ze, louter om hem op de proef te stellen. ‘’s Morgens als heel de stad nog slaapt, dan zou ik hier wel eens naar zonsopgang willen kijken.’

   ‘Mal Mieke!’ Zijn lachje om de mondhoeken had haar niet veroordeeld. Zij was immers een onschuldige. En onschuldigen veroordeel je niet. Een onwetend burgermeisje dat met open mond van verbazing naar zonsopgang staat te gapen, maak je niet deelachtig aan je dodelijke herseninhoud, noch toon je haar de hopeloze, kaalgevreten plateaus van de verbeten cynicus. En hij had gelijk: zij droomde te graag. Dacht nog dat er redding mogelijk was, en geluk en liefde. Dat de mens slechts stront voortbrengt, daar kon ze maar niet bij. Zij aanschouwde vast weer dat zonnige landhuis als een knus plekje waar ze haar kind kon wiegen. Waarom zou hij haar ook de vriezende straling voorspiegelen van de zinloze hemel daarboven, waarin elke ademtocht stolt tot een altijddurende, absurde grap?

   Vandaag of morgen zal hij weer met die abortushorror voor de dag komen, voorspelde Mieke, ook al is het maar om snel op een beslissing aan te dringen. De ideële voorstelling die al zolang in haar had postgevat: over de moeilijke tocht die het leven is en waarbij Francis haar gezel zou zijn tot het einde, om dan voor eeuwig in elkaar te rusten, werd schrijnender dan ooit. Want zie, amper had zich de eerste moeilijkheid voorgedaan, of reeds verloren zij voeling. Reeds gleden zij af naar afzonderlijke terreinen waar zij zichzelf zonder de steun van elkaars vingertoppen vergeefs in evenwicht trachtten te houden. Ja, zo was het gebeurd! En wellicht zou het van kortzichtigheid getuigen Francis als enige schuldige aan te wijzen. Misschien had zij altijd te grote verwachtingen gekoesterd?

WORDT VERVOLGD...