state of being, 14 aûgustus 2022

morgenvroeg naar spanje. sant feliu, costa brava. myn kinderen vliegen dan voor de eerste keer. ook komen ze voor het eerst in een ànder land dan belgië, nederland, kamtsjatka of frankryk. dat hebben we goed getimed, het is ook pas vanaf nu dat dit een verschil uitmaakt. en met een huilende baby op het vliegtuig, dat zou ik nooit hebben zien zitten.

    nauwelyks enige lectuur ingepakt... ik heb al byna twee maanden totaal niets meer gelezen - het geduld er niet voor hebbende... wél heb ik, uiteindelyk toch, myn tekengerief in een der valiezen gestoken; het my best kunnende inbeelden om daar, op een terras of op een balcon, maar dan wel in de lommer, te zitten te knutselen aan nieve prenten.

    het incentive is ook daar; van de, pakweg, zeventig tekeningen die ik deze zomer gemaakt heb, heb ik er, op dit moment van schryven, nauwelyks nog een vyftal in huis; alle andere zyn netjes, iedere dag één prent, de deur uit gegaan. aan extreem democratische pryzen, dat klopt; omdàt het, natuurlyk, alles byeen, een soort veredeld prutswerk blyft.

    wel heb ik dat ene boek meê dat is getiteld "the victorian age", plus ook één muziektydschrift. alleen voor in het noodgeval. écht geen lectuur meê hebben, blyft angstaanjagend.

    deze vacantie duurt lang voort, not?
    nà deze reis, die één week voortduurt, zullen we weêr thuiskomen - met dan nog stééds talloos vele, vrye, ongebonden dagen voor ons boegbeeld... al gaat dan wél, meteen by aankomst, myn woonkamertoernee plotsklaps reeds beginnen. meteen vyf gigs op één ry... maar: daar heb ik ook goésting in, het podiumbeest in my is meer hongerig dan ooit...