gast-auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

32.

Dat het een rit met obstakels zou worden kon hij onmogelijk voorzien. De weg van Oostmalle naar de autosnelweg bleek omgeleid via onverlichte kronkelpaden, waarvan hij er eentje had gemist. Na een lange zoektocht belandden ze op een karspoor. Overtuigd dat zij verkeerd zaten, maakte hij rechtsomkeert. Ongelukkig genoeg bleek zijn Mercedes te groot voor het maneuver. De wagen helde achterwaarts in een sloot.

   Minuten gingen voorbij zonder dat iemand een woord zei. Maar een wonder gebeurde niet. Met een zucht nam hij poolshoogte. Zoals gevreesd, zou zijn wagen er nooit vanzelf uit geraken. Hij zei de dames op zoek te gaan naar hulp. Zo hysterisch als Lotte reageerde, was het alsof het nu pas tot haar doordrong dat ze vastzaten. Daarentegen gedroeg Vanessa zich ongelooflijk kalm. Zij wist haar vriendin te overtuigen om uit te stappen.

   Arm in arm liepen ze langs het kronkelige pad terug. Het was een van die zeldzame zwoele zomernachten met myriaden sterren aan de hemel. Beneden, tegen de zwarte horizon, brandden de lichten van eenzame boerderijen. Deze buitengewone ervaring maakte dat hij zijn tegenslag snel vergat. Als een machtige beschermheer liep hij in hun midden. Voortdurend aan het woord viel ‘t hem op dat hij het de hele tijd over zichzelf had. In de stilte kwam zijn stem rustig over, zodat het de schijn gaf of hij de vrouwtjes kalmpjes deed wegdromen. Van Lotte had hij zelfs de indruk dat zij niet langer aanwezig was. Het hele gebeuren leek zo onwaarschijnlijk en tegelijk van waarheid doordrongen dat het hem voor één keer lukte elke gedachte aan geld en goed los te laten. Gewichtloos als een duif fladderde hij op. ‘Want wie de liefde niet heeft, bezit niets… enkel ijdelheid,’ zo vatte hij de weinige mislukkingen in zijn carrière samen.

   ‘Jij hebt mooi praten, maar intussen zwem je in het geld,’ merkte Vanessa op.

   Jungheinrich wist dat het kind, jong als ze was, er niets van begreep. Hij zou haar heel zijn ziel kunnen blootgeven. Hij kon haar spreken over het valse gewicht van geld, over heel dat mechanisme van bedrog, waartoe ook hij had bijgedragen; maar hij betwijfelde of ze het wel op prijs zou stellen. Hij had enkel af te rekenen met zijn malafide verleden. Ik moet voor één keer openlijk mijn eigen leven durven leiden, besloot hij, ook al jaag ik daardoor de hele familie tegen me in het harnas. Hij nodigde beide jongedames uit om morgen van zijn privézwembad gebruik te komen maken. ‘En daarna steken we de barbecue aan. Ik heb nog een Margaux van eind jaren negentig. Oei meisjes, dat wordt me wat!’

(WORDT VERVOLGD...)