gast-auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

34.

Typisch voor Vanessa, dat ze niet zijn toestemming vroeg. Waarschijnlijk ging ze ervan uit dat het voor hem, zolang hij genoot van haar gezelschap, allemaal eender bleef. Dit was inderdaad zo. Maar zij kon toch wel doen of ze met hem rekening hield? Het was niet de eerste keer dat zij hem gebruikte als voetveeg. Het behoorde zeker tot haar tactiek hem zoetjes aan te halen, dan weer van zich af te stoten, maar nooit zo dat haar subtiele beledigingen tot een definitieve breuk zouden leiden. Hierover had hij het met Lotte in dat dranklokaal nog uitvoerig gehad.

   Een glas wijn volstond om Vanessa’s uitgelaten stemming naar lichte dronkenschap om te buigen. Intussen had hij wel ogen in zijn kassen. Twee keer zag hij een paar, komend uit een duister hoekje van de dansvloer langs een trap naar boven verdwijnen. En met haar gewezen vriend, een ordinaire kroegbaas, was het ook geen zuivere koffie. Toen hij de tweede bestelling bracht, sloeg hij met Vanessa een luchtig praatje over de zaak die, zoals hij zelf ook kon vaststellen, inderdaad behoorlijk rendeerde. Nadat de baas zijn plaats achter het buffet aan een jonge tapster had afgestaan, keerde hij terug om Vanessa uit te nodigen. Dansen is een te mooi woord voor wat volgde. Met de armen rond elkaars nek stonden ze tegen elkaar aan te wrijven. Jungheinrich kon het niet langer aanzien. En hier had hij het dan met Lotte over haar tactloosheid. Onbegrijpelijk, zei hij, dat hij als een trouw hondje achter haar aan bleef hollen. Zij verdiende niet zoveel toewijding. Daarop had Lotte hem met een dubbelzinnig lachje geantwoord dat hij Vanessa’s superieure houding diep in zijn hart zo wenste en haar dus eerder dankbaar zou moeten zijn, in plaats van kwaad te spreken. ‘Zij is natuurlijk mooi, hoewel niet aantrekkelijker dan elke andere jonge stoot,’ ging ze verder. ‘Toch heeft ze iets: zij kan je heel subtiel - ik weet niet hoe, - met de neus op je innerlijke leegheid drukken. Door die gewaarwording lijkt ze vanzelf begeerlijker; alsof zij - meesteres in de illusie, - de schijn geeft die leegte op te vullen. Zeg nu zelf: ze ziet eruit als een onschuldig wicht, terwijl je verdomd goed weet dat ze... Jullie spelen een merkwaardig spelletje. Geef toe dat je ervan geniet!’

   Pas toen Vanessa terugkeerde, kon hij stoom afblazen. ‘Jullie schijnen elkaar goed te kennen! Waar hadden jullie het over?’

   In één handbeweging goot Vanessa de inhoud van haar glas achter de kiezen. ‘Jezus, ik geloof dat ik dronken word. Ik kan me al niks meer herinneren!’

   Jungheinrich drong aan; anders kwam hij nooit iets over haar te weten. ‘Wat waren je laatste woorden?’

   ‘Alsjeblief, geen lastige vragen!’

   Lotte stuurde hem een blik, zo van: zie je wel?

   ‘Geen lastige vragen! Ja, dat is precies wat ik heb gezegd, toen Thys vroeg of ik jouw maîtresse ben.’

(WORDT VERVOLGD...)