GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

30.

EDUARD JUNGHEINRICH

Toevallig ontmoette hij Vanessa op het pleintje voor de ingang van het gebouw. Terwijl hij rondtoerde, uitkijkend naar een geschikte parkeerplaats, zag hij haar uit haar autootje stappen. Zijn hart sprong op. Voor een man van zijn leeftijd, die met recht kon zeggen dat hij van het goede leven had genoten, toch wel een bijzondere ervaring: of hij tijdens zijn induttende herfstslaap werd gewekt door de roep van nieuw leven. De onrust, zo eigen aan de jeugd, onderging hij veeleer als een aangename prikkel waardoor hij zijn jaren vergat. Want Eduard weigerde bij de uitgediende leeftijd te behoren. Hij toeterde.

   Aan haar blinkende ogen was te zien dat zijn komst haar plezierde. Anders dan gewoonlijk bleef ze wachten tot hij zich bij haar had gevoegd. ‘Ik dacht al dat je me niet meer wou zien.’

   ‘Een drukke week achter de rug. Mijn zoon heeft zich op mijn kantoor geïnstalleerd.’ Zijn uitleg was kort. Maar het had geen zin over de conflicten op het werk te praten. ‘Het is een prachtige avond.’

   ‘Ja. En morgen wordt het nog warmer.’

   ‘Oei, dat wordt me wat!’ Eduard had het bericht ook gehoord. Reeds had hij zich voorgenomen de volgende dag aan het water door te brengen. Hij stond op het punt haar uit te nodigen van zijn zwembad gebruik te maken, maar opeens herinnerde hij zich dat zijn zoon en de kinderen ook van de partij zouden zijn. ‘Zie ik je straks, bij Willy's?’

   ‘O, graag!’

   Haar enthousiasme verbaasde hem. Om een afspraakje van haar los te krijgen, moest hij meestal erg aandringen. Eens zou hij voor zijn geduld beloond worden. Tegelijk schrikte iets hem af. Hij had in het verleden al zoveel vriendinnen de laan uitgestuurd dat hij zich niet kon indenken waarom het na een nacht met Vanessa op een hotelkamer anders zou verlopen. Voorlopig nam hij er genoegen mee het door haar opgeroepen spanningsveld aan den lijve gewaar te worden.

   Eduard drukte een zoen op haar voorhoofd. Heimelijk wenste hij dat het tussen hen altijd zo mocht blijven, al besefte hij dat de seksuele draaikolk waarin zij onvermijdelijk zouden terechtkomen, dit onmogelijk maakte.

   Dat Vanessa niet had begrepen waarom hun afspraakje meer voor hem betekende dan louter amusement, was de zoveelste tegenvaller. Toen hij haar later bij Willy’s zag binnenkomen, met Lotte in haar kielzog, kon hij al voorspellen hoe de avond zou aflopen. Hij zou de jongedames iets te drinken aanbieden. Praat- en lachziek als de vrouwtjes waren, zou hij op amusante wijze op de hoogte blijven van alles wat rond hen reilde en zeilde. Juist omdat het meestal ging over specifiek vrouwelijke aangelegenheden, waarmee hij als zaakvoerder van een bedrijf met uitsluitend mannelijk personeel, minder vertrouwd was, had hij altijd met geamuseerde belangstelling geluisterd. Straks zouden ze samen een hapje eten, en als dank voor de heerlijke avond, voor de zoete opwinding, teweeggebracht door knipoogjes, het horen van talloze frivoliteiten, de heimelijke kneepjes en aanrakingen onder tafel, zou hij de rekening naar zijn kant schuiven.

(wordt vervolgd...)