kim vandaag

de laatste keer dat ik bert andré bezig zag, had hy voor én achter zich publiek (een toneelstuk over een russisch trouwfeest; hy stond op tafel als waanzinnig kolonel); als hy tot één deel van het publiek sprak, verstond het andere deel, dat zyn rug zag, daar niets van; maar hy speelde zo met zyn handen op zyn rug, dat je daardoor dan gebiologeerd bleef, hy hield je daarmeê

                                                                                   bezig tot hy zich weêr omdraaide...