anekdote van vyftien jaar geleden, 2 juli 2008

Festival Stress

De voorbije zondag mocht ik gaan optreden op een festival in Stabroek. Op voorhand werd mij door de organisatie een mail gestuurd:“Hou rekening met het verkeer!” Dat leek me geen slecht idee! Dus algauw kwamen wij ter plaatse, mijn lief en ik, op tijd om backstage nog een babbeltje te slaan met Luc Caals, die net pauzeerde. Er is in de showbusiness niemand die op een podium zo hard werkt maar tussen de bedrijven door zo eerlijk kan relaxen als Luc Caals. Totdat een technieker in de buurt op eigen houtje uitvond:“Vitalski – gij staat niet hiér geprogrammeerd, - gij moet in het Ravenhof zijn.” “Ah... Eh... En hoe laat is het??” “Kwart voor vier.” “En waar ligt dat Ravenhof dan?? Ik moet spelen om vier uur stipt!” Uit een groepje mensen springt er een kleine dame tevoorschijn die in één teug mijn pint leegdrinkt en zegt:“Vlug – ik breng u er naartoe!!”

We rennen door velden... Mijn lief komt ons op eigen houtje achterna - wij moeten rushen. In een zwarte B&W onderweg wordt mij duidelijk dat die vrijwillige chauffeur de weg niet kent. “Ik volg mijn intuïtie!!” Na oneindig zigzaggen door boswegen en langs verkeersdrempels en abstract veel wegomleggingen, weten wandelaars ons mede te delen dat het Ravenhof niet in Stabroek ligt maar in Putte. Dus wij er weer vandoor!! Op de lange duur langs het Pulptuurfestival. Een goed ding, maar: het Ravenhof is een ander feestje... Altijd rechtdoor, tot aan de rotonde; totdat mijn chauffeur ineens naar achteren rijdt, ik weet nog altijd niet waarom; - vlam, - botsing, - per total tegen een verkeerspaal – een beetje zoals Duitsland later die dag... Ik blijf nog zitten maar als één van de banden gaat leeglopen, wordt het tijd om te voet weer op te krassen.

Ik kreeg nog een lift van een stel Nederlanders, terug tot aan dat Pulptuurfestival. Misschien voor een concert van Belle Perez. Maar toevallig: mijn lief rijdt daar juist voorbij... “Waar is uw chauffeur?” “Ah? Die staat hier ergens het verkeer te regelen...” Nu echter dit weer: een onmetelijk lange file, - tot voorbij Essen; - “Hoe kan dit?” Dan zien we: diezelfde zwarte BMW die mij zou hebben gebracht, wordt op dit ogenblik weggetakeld door een takeldienst. Nog één halfuur daarna arriveren we ter plaatse. “Sorry dat ik te laat zijn!” “Te laat?? Te vroeg bedoelt ge, - gij staat hier geprogrammeerd om halfzeven.” Aan de bar: die kleine ‘chauffeur’, die is hier al en die is, hoor ik, bonnetjes aan het bestellen op mijn naam. “Ik zei u toch,” zegt ze, “Ge had niet moeten wegstappen. De ambulance heeft mij gebracht. En die wisten de weg...”

en hieronder dan zelfs nog een filmpje van 4 seconden ter illustratie...