column gazet van antwerpen 24 mei 2008

MELKTAND

Ben ik er nu zevenendertig of achtendertig? Sinds kort ben ik de tel kwijt, goed mogelijk uit schrik voor de dood, maar nog altijd heb ik dus, in ieder geval, een melktand, namelijk links achteraan, bovenaan. Je kan die melktand niet meer zien, er is een volwassen snijtand bovenop gegroeid, maar zelf kan ik die melktand wel erg goed voelen. Een bizarre, in je tandvlees kloppende irritatie, die is begonnen tijdens het tweede verlengingskwartier Spanje-Italië. Spanje moést winnen; hun keeper, die Casillas, noem ik een soort kruising tussen Cortés vlak na de ontdekking van Mexico én Jean-Marie Pfaff kort voor die van de belastingsinspectie – kortom, een feest voor het volk. Maar die match blééf maar duren en na een tijd kreeg ik er zo’n erge kiespijn van, dat ik de uitslag nu nog steeds niet weet.

Vanmorgen stond ik op het punt om dat plaatje te gaan halen dat is bedoeld als protestactie tegen Lange Wapper, de geplande brug over de Schelderivier, maar op ditzelfde moment wanneer ik hier neerzit, is die tandpijn zelfs een soort van neuspijn beginnen worden – ik waan mij een beetje Sugar Jackson, en nu knor ik gewoon nogal dwars:“Sur le pont d’Avignon, on y danse, tous en rond...” In Rotterdam, Keulen, Hull, Porto; in iedere stad ter wereld liggen er talloze bruggen over het water – een idee van de Germanen toen die, nog voor de uitvinding van de zwembroek, toch al de Rubicon overstaken. Alleen in Antwerpen moet het dus weer een gezever zijn langs alle kanten... Lang geleden gaf Brussel anders al het sterke voorbeeld: door daar systematisch de gehele Zenne integraal te overdekken, en zo van een rivier een riool te maken. Zoals de boer wel eens een taart bakt uit een goeie drol.

Als ik in Dublin woonachtig was en ze zouden mij prompt, op dit ogenblik, de vraag voorleggen:“Moeten wij lid worden van Verenigd Europa?”, ik zou evengoed uitroepen:“Geen denken aan – of toch in ieder geval, eerst vlug deze melktand laten trekken!!” De Ierse regering krijgt van Europa nu vijf weken de tijd om het probleem met zijn volk weer op te lossen - dat zal ze leren, met hun referendums; de Franse Revolutie is ook met een volksvergadering begonnen. Om maar aan te duiden, van wat voor futiele kwaaltjes de meest grootse beslissingen vaak afhangen. Vroeger was het wel nog erger, daar troost ik mij mee. Toen moest je een kwaaie tand met een lang visserstouwtje aan een deurklink vastbinden, en dan afwachten, vijf seconden politieke moed, tot je beste vriend de deur hard voor je zou opentrekken.