column gva 12/08/2008

S.O.S. Van De Ven, Olen

Een zeer beperkt aantal iconen slaagt erin om werkelijk deel uit te maken van ons collectieve Vlaamse onderbewuste. Bart Peeters heet met recht en reden ’s lands meest gerenommeerde B.V., en zijn boekje met gitaarlessen dat binnenkort uitkomt, ontroert ons in zijn oprechtheid; toch zal hij nét niet die medaille binnenhalen van de halfgod naar wie Peeters met dat boekje knipoogt: Nonkel Bob, de man die zijn volk “deze vuist op deze vuist” leerde kennen, maar ook Mick Jagger. Regi mag een genie zijn in de kunst om Sportpaleizen te doen vollopen, op zijn sterfbed zal ook hij niét die legendarische status hebben bereikt van, pakweg, John Massis, al stierf laatstgenoemde van eenzaamheid. En zo is het dus ook met Van De Ven, Olen: geen duizend Wijnegem Shoppingcentra kunnen daar tegenop, en gelukkig maar.

Het voortbestaan van deze bazaar die ons op zondag tapijten leerde kopen, heeft sinds jaar en dag op de helling gestaan, maar nu is het feestje dus werkelijk afgelopen: de boeken gaan dicht. Hoewel. De officiële campagne van Van De Ven zelf spreekt enkel van “grote veranderingen op til”, en benadrukt:“Tijdens de werken blijven het winkelcentrum, de cafetaria en Megameubel geopend.” En nog altijd zijn er iedere zondag optredens van artiesten! Nu Bobbejaan Schoepen in de herfst van zijn leven in ere hersteld wordt als onze Belgische Johnny Cash, die bovendien een levenlang podium gaf aan vele generaties Vlaamse en Nederlandse zangers, nu wordt het misschien ook eens tijd om Frans Van De Ven te geven wat hij verdient. Uit dank voor dat Las Vegas aan het Albertkanaal, dat hij creëerde. Commercieel gedreven, ja, maar ook eerlijk enthousiast.

De meeste zelfmoorden in België grijpen plaats op een zondag, en dat is niet onbegrijpelijk: de week staat voor de deur, het weekend is weer verteerd en nergens valt er nog iets te beleven. Tenzij in De Zweep. Of in De Duzend Billekes. Indien Van De Ven, Olen, dit jaar effectief op de fles gaat, dan struikelt dit monument van koophandel juist één jaar voor zijn gouden jubileum. Mogen wij zoiets laten gebeuren? Toch niet met de allerenige onderneming ooit, die ons al die jaren tegen de naderende maandagochtend in hielp roeien? Ik herinner mij nog die bureaukast die ik daar met ons Ma en onze Pa mocht gaan halen op mijn dertiende verjaardag, ook zo’n zondag... Daarom zou ik zeggen: Bert Anciaux, buig u over dit probeem. Van De Ven én zijn radiospots moeten worden gesponsord, als een spontaan Atomium, een heus Manneke Pis, een Decaporgel.