column gva 30/09/2008

DE BANK

Een jaar of drie geleden diende ik, als ingehuurde speelvogel, als tussendoortje op een voorts nogal uitgebreid en taai congres voor laatste jaarsstudenten Technische En Economische Wetenschappen, Leuven. Een reclameman kwam er een speech geven over zijn campagne voor deze of gene bank. “Inhoudelijk kan je het verschil niet maken,” gaf deze handige jongeman het eerlijk toe. “Alle Europese banken,” verklaarde hij zich nader, “Bieden dezelfde voorwaarden en verlenen precies dezelfde diensten, - er is geen verschil. Alleen kan je nadruk leggen op uitstraling, op imago. De ene bank legt accent op een jong en trendy uiterlijk, de andere wil zich vooral profileren als degelijk voor bejaarden.” Ik stond versteld om zoveel cynisme: het ene bedrijf dat het andere probeert voorbij te steken, maar van meet af aan alleen op basis van de verpakking, meer niet.

Nochtans: qua dienstverlening zou het, tot voor kort althans, niet eens zo moeilijk zijn geweest om wél verschil te maken. Als er de voorbije jaren één ding is geweest waarin banken alsmaar erger op elkaar zijn beginnen te gelijken, dan is het wel in hun alsmaar aangroeiende, op de duur ronduit totale arrogantie jegens de klant. In elk kantoor kom je voor twee of drie loketten te staan; steevast, kan je gif op innemen, is er maar één loket in dienst. En net zozeer overal hetzelfde: woensdag en/of donderdagnamiddag enkel op afspraak; zaterdagnamiddag: gesloten. Zaterdag gesloten??? Alleen de Antwerpse Stadsbibliotheek durft zoiets aan! Wat zou het die directeurs echter kunnen schelen? Verloren oder gestohlen Karte? Bel dit nummer, en je krijgt er een nieuwe. Saldo ontoereikend? Bel Mevrouw Leemans. Druk op hekje om verdere opties te raadplegen.

Niet dat ikzelf met banken nog veel te maken kan hebben. Ik ben van beroep een acteur en acteurs zijn een soort reptielen. Maandenlang liggen ze bewegingloos te vasten tot er nog eens een insect voor hun neus valt. Vandaar dit bepaald vreemdsoortige mechanisme op de betaalmarkt: ga jij subiet een broodje halen bij jouw bakker, lezer, dan betaal jij die bakker nog vooraleer die jou iets in handen geeft; je kan echter gemakkelijk een acteur inhuren en voor jou laten ploeteren, toch hoeft hij nooit zomaar meteen te worden uitbetaald. Dat kan via facturen, die vaak pas na een bestelbon van de Provincie kunnen worden doorgestuurd – vooral opdrachten waar die Kafkäanse “Provincie” van verre iets mee te maken heeft, kunnen dit net zolang vertragen totdat de euro zelf op de duur niet eens meer bestaat. Zeg dit wel tegen niemand voort, het is een geheim.