vh ene kasteel naar het andere: de dood van zyn hond
"… ik wilde haar in 't stro leggen… 't was even na zonsopgang… ze wilde het niet, waar ik haar neerlegde… ze wilde een andere plek… de koudste kant van het huis en op de keien… daar is ze heel mooi gaan liggen… en toen begon ze te rochelen… dat was het einde… 't was me gezegd, ik wilde 't niet geloven… maar het was waar, ze lag in de richting der herinnering, vanwaar ze was gekomen, uit het Noorden, uit Denemarken, Korsör, ver weg… de snuit naar het noorden, naar het noorden gekeerd… 'n erg trouwe hond eigenlijk, trouw aan de bossen waar ze op jacht ging… driemaal gerocheld, maar heel discreet, zonder zich te beklagen… en een echt heel mooie houding, als in volle vlucht, op jacht… maar op haar zij, geveld, afgelopen…
nee, ik heb vele doodsstrijden meegemaakt… hier… en daar… overal… maar nog nooit zo'n mooie, zo'n discrete… wat het verknoeit bij de doodsstrijd van mensen is de poeha… de mens staat toch altijd op 't toneel… ook de eenvoudigste… ook als 'ie het niet wil, dan wordt 'ie er door anderen wel op geduwd...
kundera: célines generatie oorlog veel doden maar heroïsch, céline zelf verstotenen, die geen recht hadden om te spreken.
BeantwoordenVerwijderen"als enige heeft hij een stem gegeven aan die uitzonderlijke ervaring: de ervaring van een leven dat van alle poeha is ontdaan." "Door die ervaring heeft hij kunnen zien dat ijdelheid geen vermijdbare ondeugd is, maar een inherente eigenschap die de mens nooit verlaat, zelfs niet op het moment vd doodsstrijd; als hij niet zelf het toneel opzoekt wordt hij er door anderen op gezet.