VitalskiBlog

hy speelde drie uur en een half, van drie uur snachts tot halfzeven smorgens. er was geen voorprogramma, zelfs waren ze al aan het jammen toen we binnenkwamen. renato neto aan de keyboards (die er in werchter gek genoeg niet by was); de beste playlist indenkbaar, en daar geen 'snippets' of 'medleys' van, maar telkens algeheel uitgesponnen en georkesteerd; sometimes it snows in april, so high, how come u don't call me anymore, dreamer, all the critics love u  in new york; alles... het stopte niet... hy speelde gitaar, basgitaar a la graham maar dan nog veel beter, percussie, keyboard... de rood en oranje, snikhete club transformeerde tot een jaren dertig gospel nigger-shack van duke ellington en iéderéén flipte. echt geschiedenis.

   wat ik tot op het einde heb bewaard: na vier encores dacht ik: nu is het écht gedaan; en toen heb ik zelfs zyn fluwelen rechtse voet aangeraakt!!! hy zette een stap naar achteren want hy was gitaar aan het spelen...