we waren steengoed...
op het eind stond heel de straat bomvol...
het volk blééf om encores roepen, maar martinus wolf moest nog naar een trouwfeest met zyn piano...
irene en ik zyn op het toneel een geniaal duo. we zyn eigenlyk aldoor enorm grot tegen mekaar. meestal stik ik van het lachen door wat ze hier en daar zegt, de meeste liedjes heb ik meer geschaterlacht dan gezongen, forgive me...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu