bib

hans warrens geheim dagboek van 2001 dwingt meer tot lezen dan zyn andere dagboeken, doordat je weet, en voelt, en meêbeleeft dat het zyn laatste dagboek is geworden; zoals je in een roman naar de ontknoping doorverlangt, zo lees je dit boek naar die sterfdatum toe. doordat de schryver zo slecht ter been is, vernauwt zich zyn biotoop, en ook dat is een pluspunt, althans voor myzelf, daar ik niet hou van personages die dan weêr naar hier en dan weêr naar ginder, in alle richtingen tegelyk lopen (de dagboeken van samuel pepys zouden ook lang niet zo hypnotisch zyn als die verteller niet aldoor, te voet, praktisch alleen maar in londen heen en weêr liep. omdat een dagboek in principe by ieder half woord van thema kan veranderen (wat een vryheid!), is het goed dat het speelveld tenminste besloten blyft.) ook zeer curieus en/of boeiend is de relatie tussen de auteur en zyn veertig jaar jongere huisgenoot, de opvliegende levensgezel mario molengraaf. hoe kunnen twee mensen elkaar zoveel verdriet aandoen en toch samenblyven...