state of being - 15 februari 2011

rond het vroege middaguur, precies tussen, eerst, een sjofele vergadering met jowan petit en daarna een byeenkomst te berchem met philip staes voor iets met youtube-filmpjes, kreeg ik, onverwacht, telephoon van de moeder van marsraker; laatstgenoemde werd namelyk (ik wist van niks) een kleine maand geleden gecolloceerd; nu vroeg hy naar my; dus na het avondeten, rond 19u, met de fiets naar stuyvenberg, afdeling x2, dwz gesloten afdeling.

    hy zit er op een kleine, van nicotine doorwasemde, beige cel. alles is hem afgenomen, zelfs geen krant mag hy inzien. er geldt één uur per dag bezoekuur...

    hy was tamelyk vredig maar hy is er nog steeds van overtuigd, zo bleek, dat hy telephoons krygt van madonna. ik had een boekje uit myn bibliotheek voor hem meêgegraaid, om aan hem cadeau te geven met een opbeurend opschrift; essays over de dichter shelley; maar algauw begreep ik waarom hy geen lectuur mag hebben; al was de gretigheid waarmeê hy dit geschrift aannam ontroerend, hy kent aan ieder woord tweeduizend betekenissen toe. stiekem nam ik het kleinood meê terug naar huis. toen ik weêr vertrok, na een halfuurtje, zat hy gehurkt op de smalle vensterbank door het gesloten raam naar voorbyzoevende wagens in de donkere lange beeldekensstraat te turen.

     waarom is hy myn vriend? omdat hy zich een jaar of vier geleden by me aanmeldde, omdat hy door my werd aangetrokken. hy kende al myn boeken, ook de nergens verkrygbare, en was er passioneel voor gevallen. nu bezoek ik hem om myn schrik voor hem te bezweren, niet minder. en uit liefde voor zyn arme moeder. er staat geen houdbaarheidsdatum op zyn opname; one flew over -- for ever...

    verdorie, daarby vergeleken is charles maria nelson koud bier...