state of being - 28 februari 2011

nog even deze "state of being". het is nu een vroege zondagnacht. de straten daarbuiten zyn onguur. myn gezin huist één myl verderop. hier ben ik tamelyk moê, maar dan toch ook weêr niet overdreven. vandaag was een rustige dag. wel bezoek, maar niet te lang; wel een muziekrepetitie gehad, voor het gainsbourg-project, dat me de aanstaande week gaat opeisen, maar musiceren met myn twee jonge nichten, laura en carmen, is een pak minder heavy dan, byvoorbeeld, de repetities met myn punkgroep "de living tornado's" van destyds. je zoekt het allemaal zelf, maar eerst begryp je dat niet, eerst denk je:"het overkomt my allemaal gewoon." je denkt dat je het niet verhelpen kan...

de dagboeken van nolens, leonard, werden onlangs in één kolossale bundel tezamengebracht, 800 bladzyden. ik weet niet of dat een goed idee is geweest, beter hadden ze er, geloof ik, een vier- of vyftal aparte, wel strikt gelykvormige boeken van gemaakt met dan telkens een beter hanteerbaar aantal bladzyden. hy is sowieso een moeras-achtig denker, en in zo'n groots volume geraken zyn oevers helemààl zoek. al schryft hy wel trefzeker, natuurlyk. nolens is één en al overgave, meer dan wie ook (al is zyn eenzaamheid een genre; daarby vergeleken is myn eigen eenzaamheid veel meer hors catégorie.) héél soms ineens echt polemisch is nolens ook, onverwacht, en dan is hy verpletterend.

vergeleken by die van hem, zyn de dagboeken van hans warren wel een lentelyk venster. ergens schryft nolens dat hy jaloers is op verzamelaars, en dat is effectief by warren een verademing: diens enthousiasme, ook wanneer hy doodziek is, voor zyn eigen, zelfaangelegde afrikaanse beeldjescollectie... maar goed, nolens is dan weêr sterk omdat hy soms (op de duur gelukkig alleen maar héél erg soms) professioneel kan doorzuipen, dagenlang. dat moét je kunnen als antwerpenaar-schryver.

(de bedoeling is om op deze blog alle soorten dagboekschryvers van de wereld naast elkaar te leggen...)

na alles kreeg ik telephoon van johnny quidé, of ik naar de vip-afdeling van humo's pop poll wou komen. als ik de ene dag naar een wroedvrouwenfuif in schoten ga, waarom dan niet de andere dag naar zoiets, hier vlakby? je moet voor alles openstaan, toch? lul die ik ben. maar toch ben ik er niet geraakt, omdat je daarginder moét praten met mensen.

rond het middaguur was ik in de meubelwinkel, waar ik de voorbye maand, dewelke nu netjes voorbij is, myn toneel bracht, drie keer per week. in myn eentje pakte ik er myn boeltje, in een gryzig blauwig daglicht; en zowaar, heel even, werd ik er melancholiek van. dit was een zekerheid; op voorhand te mogen weten waar je gaat staan, strakke regelmaat, en zo dicht by huis ook. nu wordt het weêr van amsterdam naar tilburg naar een zaal in leuven waarvan ik niet weet: is het ààn, of anders is het Op de universiteit? gaan daar wel stoelen zyn voorzien? ga ik geen slaag krygen van de organisatie? het zwerfvuilachtige overleversbestaan van de saltimbanqueur... gelukkig: stabiele ster: de maand juni, zo naby reeds; dan sta ik met jowan petit opnief op een vaste plek, hopelyk in "de orangerie" van deurne. maandag weêr gainsbourg-repetitie maar dinsdag eerste schryfsessie met jowan.

keep goin, too funky.