waarin vitalski te brussel uit eten gaat met bart van loo en benno barnard. tenneur: van breed-ernstig tot oeverloos; weêrtype: plotsklaps weêr keihard winter.bart van loo stond my reeds aan de grote voordeur van zyn appartement in de ballaerstraat op te wachten, toen ik daar, de dag van gisteren, arriveerde om 19:10u. hy droeg zyn gebruikelyke, gryze pet, die hem een simenon-achtig cachet verleent, wat wellicht ook de hele bedoeling is, vermits bart in zyn hart, heimelyk, net zo'n erge vrouwengek is, al deelde hy me by het instappen reeds meê, het vanavond niet te laat te willen maken, moê als hy zich wist van zyn vele arbeid; vooral is de man momenteel druk aan het schryven aan een nief boek, dat heeft als onderwerp het franse chancon (al geloof ik niet dat het chancon de roland daarby opgenomen wordt, of toch?)
we hadden elkaâr reeds een relatief lange tyd niet meer gezien, dus zaten zeker niet om gespreksmaterie verlegen. zopas kreeg hy, om te beginne, van dorian van den brempt de opdracht om, binnenkort, naar chartres te reizen om daar een citybook te maken. voorts blykt dat bart en zyn lief coraline aan het sparen zyn voor een kind, wat effectief een aanrader is. ook nog melden dat bart vandaag de dag meêrmaals een zeer goed te pruimen opwachting maakt in het televisieprogramma "vlaanderen vacantieland", vandaar dat ik hem nu graag "showbiz bart" noem.
benno barnard wachtte ons reeds op in café sirius op de beurs. effectief een zéér mooi café, met zelfs nog een echte, ouderwetse telephoon achter telephoonkabineklapdeurtjes, fraai beklede stoelen en van die typisch brusselse spiegelwanden. oompje, zoals barnard zichzelf wel eens noemt (hy ervaart zichzelf als een anachronisme), zat wel niet met zyn duimen te draaien, doch was bezig met het aanlengen van, klaarblykelyk, een lystje van verzamelstukken die hy heeft of wil hebben. hy verzamelt twee dingen, namelyk eerste drukken van modernistische dichters als trakl, anderzyds kinderboeken van, liefst, voor de tweede wereldoorlog. zo heeft hy een eerste druk van winnie de pooh en zelfs een eerste proefdruk van alice in wonderland. wat hy nu heel erg begeert, zyn de valse snorpunten van de dichter emile verhaeren. bart zei:"zou je anders ook niet een eerste druk willen van apollinaire?" prompt haalde benno zyn lystje weêr boven en voegde deze naam eraan toe. ik opperde:"ja maar, dan kan je bezig blyven, toch? dan kan je ook zeggen, pakweg: ik wil een sigarenkistje van arthur rimbaud..." waarop benno en bart in koor uitriepen, niet zo heel erg fan te zyn van rimbaud. waar ik dan met myn korte hersenen niet bykan! want al die apollinaires en trakls zyn toch maar afkooksels van afkooksels van rimbaud? "geef my dan maar de meer begrypelyke baudelaire," zei bart; even erg als een discussie over "de beatles of de stones?"
het decor had zich inmiddels verlegd naar het aangenaam rumoerige restaurant "by den boer" op de vismarkt, waar we alledrie een doos mosselen bestelden - voor myzelf de eerste keer sinds de geboorte van "machientje junior" (= mollie) dat ik myn voeten nog eens onder een fatsoenlyke eettafel stak. bart kon er niet aan uit dat benno "elementaire deeltjes" nog nooit heeft gelezen. even erg vond hy het gegeven dat ikzelf, vitalski, nog nooit "de graaf van monte christo" consumeerde. benno's grote literaire droom van vandaag, is een boek te maken over oostenryk-hongarye. analoog daarmeê droomt bart al een tydje van een boek over frans vlaanderen. er werd iets gezegd over een grens in vlaanderen die zou zyn aangelegd door lodewyk de veertiende...
zo bleef dit gesprek voortpompen, al was ikzelf iets minder luidruchtig dan gebruikelyk: by het doorkauwen van een nochtans mals stukje stokbrood, verloor ik, ten zoveelste male dit jaar, myn linkersnytand maar weêr eens. plop - uit de bek... ik val in herhaling, vergeef my. in het jaar 2070 worden er door germanisten zeker eindtheses gemaakt met als onderwerp "perikelen met de tandarts in het oeuvre van vitalski." myn disgenoten hebben het echter niet geweten, somtyds worden de dingen juist erger wanneer ze, behalve plaats te grypen, ook nog eens studieobject worden. alleen was het nu zo dat ik vooral niet meer hard kon lachen, want dan werd het hiaat zichtbaar. (al goed dat ik de tand niet heb ingeslokken - wat ooit, lang geleên, prinses riki tweemaal is overkomen...)
benno trekt geen subsidies. hy zou ze wel kunnen krygen, maar hy verdomt het om ze aan te vragen. sinds hy kinderen heeft, is hy zyn echtgenote trouw. "ontrouw zyn, dat kan ik myn zoontje niet aandoen." nu woont hy al een paar jaar lang in sint-agaath-rode, in een heuse villa-hoeve. zyn status luid officieel "ambteloos burger". met geert van istendael is hy nu reeds dertig jaar bevriend.
op de terugweg hoorde ik bart met aandrang uit over zyn schryfgewoonten. hoelang kan hy aan één stuk zitten typen? niet zo extreem lang, tussendoor belt hy, eet hy, gaat hy douchen - zeker kan hy geen drie uur aan één stuk door op een schryfkruk zitten. hoe gedetailleerd zyn de schema's die hy gebruikt, alvorens aan de slag te gaan? niet zo extreem gedetailleerd; hy vormt zich, voor het geestesoog, een soort silhouet van waar het over moet gaan, maar tevens betracht hy de tekst zelf zo organisch mogelyk tot stand te doen komen.
vandaag, vanmiddag, rond 14u, naar de tandarts; om myn tand weêr goed te laten zetten. daarna langsgeweest in de standaard boekhandel aan het centraal station. het lot wil dat daar een gloednieve uitgaaf op tafel lag van het 1200 pagina's tellende boek "de graaf van monte christo". na "het verdriet van turnhout" door robertus baeken en "de begraafplaats van praag" door umberto eco ben ik wel degelyk op zoek naar opnief zo'n doorleeskick, zo'n prozaïsch festyn, maar het ding kostte 50 euro en ik had myn bankkaart niet by me.
wat boeken aankopen betreft, heersen er twee aan mekaar tegengestelde axioma's in het vitalskiaanse universum. boudewyn büch (benno barnard is ooit één keer in diens fenomenale, legendarische privébibliotheek binnen geweest) zei altyd:"in geval van twyfel, kopen!" daartegenover staat de chinese volkswysheid, die gaat als volgt:"iets dat het waard is om te willen hebben, moet het ook waard zyn om op te wachten." beide gezegden behelzen waarheid, maar de spreker van het tweede gezegde heeft een meer optimale bankrekening...
nu fiets ik weêr over en 't weêr naar mollie en luv, waar we bezig zyn met het bekyken van "escape from alcatraz" met clint eastwood. we kunnen alleen maar zulke simpele films bekyken, omdat de mollie-machine om de 20 minuten alles lamlegt... doordat ze moet boeren, doordat ze een verse pamper wil, doordat ze graag heeft dat je met haar door het huis wandelt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu