state of being - 2 maart 2011

een lang item vandaag, vanwege zin om lekker door te emmeren...

wakkergeworden in, zoals meestal deze dagen, de klappeistraat, dwz in het bed van luv, dat niet helemààl het myne is. al heb ik myn zogenaamde "anti-slib-kussens" wel naar daar overgebracht. dat zyn twee rode kussens van een geribbeld textiel, dat zich, wegens die ribbels, goed laat kneden. als ik op reis ben, zyn die kussens vaak een nog groter gemis dan oordopjes.

     beneden in het huis waren de zus en de pa van luv reeds op bezoek, terwyl ikzelf nog myn ogen uitwreef, maar ook terwyl ik, om by te komen (ik ben een diesel, word érg traag wakker) een hoofdstuk las in "de begraafplaats van praag". de boeken van umberto eco zyn in hetzelfde bedje ziek als die van tom lanoye: je ziet de constructie, en daarna zie je de overvloed aan vergaarde kennis en informatie als vloeibare beton in die constructie naar binnen gegoten; céline was altyd een groot tegenstander van proza dat een schema volgt. desondanks: heerlyke lectuur, toch wel... effenaf echt doorlezen...

    toevallig nog juist op tyd opgestaan om de pa van luv haastig een hand te gaan geven toen die vertrok. wat ben ik een schandalige schoonzoon! (de pa van luv is ook een meta-vitalski-blogger geworden, dwz hy komt hier iedere dag. hy prees overigens myn eruditie in het radioprogramma "door berg en dal" de voorbye zondag.)(in dat interview heb ik het tamelyk veel over myn vader. "was het niet compromitterend?" vroeg ik hem gisteren. "neen," zei hy, "het was complimenteus.")

    terwyl luv en haar zus sarah naar de delhaize gingen voor de meest dringende boodschappen (ik drink alleen nog maar tao), met de kleine molly op myn arm gezeten, intussen twee afleveringen bestuderend van de serie "duts", aangezien ik donderdagmiddag normaal gezien een vergadering heb met de cameraregisseur daarvan, een zekere daniel lambo. een van de scenaristen van de serie "duts" is myn jeugdvriend bart meuleman... het product is dan ook, meulemangewys, vergeven van braaksel en kak, voyeuristisch sadisme en kempische hooglyriek. een paar keer goed gelachen; een paar keer, gedurende een paar seconden, my ook wel, hier of daar, gestoord aan een of ander detail.

    nog terwyl de serie liep,  begon er opeens een glazenwasser de ramen te lappen, op een ladder tegen de gevel. wat later begon hy, door het venster, een conversatie, terwyl ik molly haar papfles aan het geven was. "zyt gy die 'meesterverteller' van op dit affiche?" "ja, maar momenteel heb ik wéinig te vertellen." het leek een scène uit duts zelf. en daarom is het dus een goeie serie, want goeie boeken of goeie films worden meestal ogenblikkelyk door je eigenste realiteit achternagespeeld. iedereen die "de avonden" van reve heeft gelezen, denkt de eerste twee, drie weken die daarop volgen, in interieure monologen van het stramien van frits van egters.

     daarna een ultra-kort, onverwacht bezoek van baby olifant, die binnenkort op reis gaat naar laos. (diane broeckhoven is momenteel op reis naar bratislava, om daar de tjechische vertaling van haar novelle "de buitenkant van meneer jules" te promoten...) dan toch weêr naar huis gefietst, naar de lindeboomstraat aldus. dit huis heeft op het ogenblik de identiteit van een krankzinnig luxueus letterkundig atelier. jowan petit kwam langs. in juni gaan we tezamen met een toneelstuk in première, maar uit weêrzin jegens de druk van zo'n vooruitzicht hebben we besloten om in 2011 nog niet heus in première te gaan, maar om in plaats daarvan alleen maar try-outs te geven. dat was zyn idee, geen wonder; dit jaar heeft hy twee premature premières gehad ("de groenstraat" en "bang" werden iets te vlug voor de leeuwen gegooid. althans, ik vond van niet, maar de meerderheid der mensen vond van wel.) zelf heb ik sowieso een afkeer van deadlines, dat zyn barbaarse dingen. de antipode van kunst; kunst is meditatie, en hoe kan je mediteren met een deadline voor je?

    we willen een toneelstuk maken dat niet, zoals een roman, in één strakke richting dryft, maar dat, zoals een dagboek, by iedere stap telkens weêr alle kanten uitkan. dus een soort theatraal dagboek. het idee is nu gegroeid om te gaan spelen in "het reuzenhuis" op de turnhoutsebaan, en om luc caals te vragen als special guest (alsook om gesponsord te worden door "het ruimerke" (= een beerputledigdienst), en ook is het idee gevallen om het publiek te trakteren op frieten met stoofvlees.

    toen, rond 17:30u, jowan op zyn wel duts-achtig brommertje weêr richting zyn tinneke en zyn twee kinderen vertrok, was dat begrip "stoofvlees met frieten" zo vaak geopperd, dat ik als een uitgehongerde weêrwolf richting frituur moest. "frituur richard" in de helmstraat; die wordt inmiddels uitgebaat door chinezen, maar okay: het waren toch echte belgische frieten...

    de buurt (stuyvenberg) ruikt al een paar dagen lang naar merksplas, zo erg ruraal. is het kunstmest? waar komt die vandaan? hierby opgeteld de snydende, werkelyk agressieve kou van vandaag, en het woord "onherbergzaam" is van kracht. jawel: zo kuttig is het, daarbuiten straat, dat het weêr geniaal wordt.

    die frieten tenslotte verorberd in, optenief, de klappeistraat. luv moest maar een halve boulet. eigenlyk zie ik haar byna nooit eten. iedere dag opnief als ik aan de dis zit, vraag ik haar:"moet gy niks eten?" en àltyd is het dan van:"ik heb al gegeten." bedenking: lord byron, de aanbeden engelse romantische poëet, hing aan mekaar van neurotische afwykingen, en één daarvan bestond eruit dat hy zyn geliefden niet kon zien eten; als hy een geliefde zag eten, dan was de liefde wat hem betrof acuut weêr voorby.

    één stap verder: het is niet ondenkbaar: dat het tot zich nemen van voedsel, onder culturele druk, tot iets onkies zou worden; de mond van eenzelfde taboe als de anus; zodat wy ons dan, ieder apart, zouden moeten afzonderen om te eten. het dragen van handschoenen zou ook net zo verplicht kunnen zyn als het dragen van een onderbroek...

    molly bleef maar wakker... we hebben haar in bad gestoken, zie het filmpje verderop op deze blog...

    om 21:30u weêr naar huis, dus weêr naar de lindeboomstraat, om myn correspondentie af te werken. tussendoor langs myn broêr jeroen, myn buurman, om hem te voorzien van nieve bladzyden scenario voor het stripverhaal dat we maken. en daarna lezen in de prachtige dagboeken van leonard nolens. nolens heeft altyd gelyk, zeker in zyn late dagboeken...

    het is twaalf uur snachts. op myn cd-speler klinkt de obscure instrumentale cd "kamasutra" van prince. zelfs grote prince-fans vinden die cd maar niks, maar zelf ben ik hevig fan...