zoals reeds te verwachten viel toen de serie "de gelaarsde kat" in meubelen pluym afliep: heden is het weêr een opeenvolging van, om niet te zeggen versnippering door kleine projecten; naar links voor een vage vergadering, naar rechts voor een intense presentatie. morgenavond breng ik een griezelquiz voor veertienjarigen in de arenbergschouwburg, de dag daarna dan weêr een live interview-matinee met onder anderen irene vervliet en (eindelyk nog eens) martinus wolf. nu goed, kinderen; zolang de voorbereidingen voor dit soort dingen niet te zwaar zyn, ben ik gelukkig. al benyd ik best wel de mensenschuwe leonard nolens, wanneer die in zyn dagboek, soms althans, reeds vyf weken op voorhand panikeert voor een korte lezing ergens ten velde... iederéén wil wel eens, tegen al zyn verplichtingen of engagementen, fuck you zeggen en naar cyprus verhuizen... maar dat gaat dus niet...
dat is wel een mooie verdeling: ik leef nu deels in myn eigenste huis, maar ook deels in dat van luv, waar myn dochter meestal toeft; nu heb ik by luv thuis dat zeer dikke dagboek van nolens liggen, maar by my thuis, op aandringen van bart van loo, het nog dikkere boek "de graaf van montecristo". die twee geschriften zyn, op hun vergelykbaar kolossale omvang na, elkanders extreme tegendeel: hedendaags vlaams monologerend versus klassiek frans vaak dialogerend; realistisch introspectief filoserend somber versus fabelachtig actievol vertellend heroïsch. toch kunnen de twee boeken mekaar uitstaan... en nolens is ook wel heroïsch die weinige keren wanneer hy aanvalt, vandaag las ik een passage waarin hy erg overtuigend korte metten maakt met gerrit komry...
het gebeurt wel dagelyks dat deze of gene vriend ons gestreng aanbeveelt "dit moét je lezen", maar dan, als het moét, kunnen we er al niet meer aan beginnen; na "de begraafplaats in praag" had ik echter een onstilbare honger naar nog zo'n avonturenboek (of in het geval van "de begraafplaats" pseudo-avonturenboek), en dan is die montecristo natuurlyk gevonden vreten... misschien is zo'n hollywood-achtig leesbare dumas toch wel toffer dan zo'n anti-verteerbare proust, of wat zeg ik...
overdag aldus een vergadering op het zonovergoten paulusplein gehad, waar ik een zeker verleden heb, namelyk van toen ik, wat jarenlang het geval was, acteur was in dienst van de zwarte komedie daar vlakby. een heerlyke plek, dat plein, met een soort napoleontische atmosfeer als de zon schynt, misschien omdat er weinig wiel- doch veel voetverkeer heerst, of omdat het er meestal gebraden ruikt, vanwege de vele restaurants... eenieder is er op doorreis - ah, nu valt myn frank: daarachter zitten er de hoeren...
na die vergadering terug thuis, en feitelyk vele uren lang de kleine mollie in myn armen kunnen hebben. gisteren was ik de héle dag weg, en ik merk nu, vreemd wel, dat als ik mollie een etmaal lang niet te zien heb gekregen, dat myn dag dan verdorven is. wie had dit ooit gedacht? ikzelf niet.
onderwyl mollie, aldus, in myn armen lag te snurken (ze heeft meestal wat snot in d'r neus, maar we zien er te hard tegenop om haar neus met een middeltje daartegen in te spuiten, omdat ze dan zo hard schrikt), naar de droef stemmende prachtfilm "soeur sourire" gekeken. die zuster heeft uiteindelyk zelfmoord gepleegd - tezamen met haar vriendin, dat wist ik niet, hoe erg... de film is precies even mooi als "control", over ian curtis...
nu weêr op naar het volgende...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu