state of being - 18 maart 2011

waarin vitalski laattydig opstaat, een repetitie met jowan petit heeft, en voorts maar wat aan zyn neus krabt. toonaard: futiel, bykomstig; tenneur: idem dito; decor: klam en vochtig, lekkend dak, veel heen en weêr gefiets.

ik geraakte alsmaar niet wakker. in de klappeistraat heb ik inmiddels myn draai gevonden, op de kleine, prachtig verzorgde zolderkamer, waar ik eigenhandig een nieve leeslamp heb geïnstalleerd, en waar inmiddels een twintigtal hoogst interessante boeken op de geboende plansjee rondom het bed liggen te slingeren. "de eeuwige terugkeer van het fascisme", door rob riemen; "knudde in space", door toon driel; en een brievenboek van ibsen, zopas verschenen by privédomein. zo is het wel heerlyk ontwaken, terwyl je beneên in het huis, onder de zorgen van luv, de kleine mollie-machine hoort wenen; niet echt wenen van verdriet of pyn is het, maar wel een mild, verwaand, onoprecht wenen, daar wenen nu eenmaal een van de weinige dingen is die ze kan doen.

     op de duur dan toch buiten geraakt, naar het reuzenhuis op de turnhoutsebaan; allereerste tekstsessie met jowan petit. in principe hebben we niets, maar ieder voor zich zyn we in onze laden op zoek gegaan naar ongebruikt materiaal van vroeger; oude columns, nog niet uitgewerkte stukjes conference, en zo vullen we toch vanzelf de hele namiddag. jowan kàn eigenlyk niets verkeerd doen. ondermeer stak hy een adembenemende monoloog af over crematoriums. tezamen deden we een totaal futiele dialoog over "de geschiedenis van de humor". dit ging allemaal uitstekend, alleen is het wel koud daar in dat huis.

    weêr by luv thuisgekomen, bleek lizzie er ook present te tekenen, die onze dochter nog niet gezien had, tenzy op deze blog, want inmiddels bekykt ook lizzie deze blog iedere dag. ze zag er goed uit, jammer dus dat ik alwéêr myn phototoestel niet by me had. en kort daarop kwam ook frank zorro één minuut langs, met nieve exemplaren van myn autobiografie, voor morgen in cc herentals. hy kwam niet verder dan het gangetje, feitelyk had ik erop moeten aandringen dat hy toch vérder naar binnen zou komen - maar goed, hy zei zelf dat hy weêr voortmoest...

    daarjuist naar de film "vicky cristina barcelona" gekeken, regie woody allen, heerlyk. nu sumbiet weêr, hier eenzaam in myn eigen thuis, wat schryven, ben namelyk precies toch weêr met een prozaïsch iets aangevangen...

    myn excuses dat myn leven zo saai is... goed is wel dat ik veel luister naar "kraftwerk" tegenwoordig...