state of being - 18 april 2011

waarin vitalski zyn gehele dag beschryft, "sine irae et studio". grondtoon: allegro moderato. decorstukken: zes grote, reusachtige, piramide-vormige vrouwenborsten waaruit de gehele tyd melk druppelt...

snachts op myn puberale zolderkamer met de koptelephoon op allebei myn oren naar de weêrwolvenfilm "bad moon rising" gekeken, zwakke plot doch mooie soundtrack en altyd goeie americana (= verlaten tankstations, uit hout en jutemateriaal opgetrokken drinkgelagen, cowboyhoeden, jeansbroeken en onrealistisch veel geweld.) int midden van die film kwam, in het donker, rond halfvier snachts, luv plotseling en ineens op myn knieën gesprongen,- was mega verschieten!

    de volgende morgen al vroeg op: omdat we sarah, de zus van luv, op bezoek hadden, tezamen mét dier dochtertje olivia (die waren namelyk blyven logeren in de lindeboomstrasse, wegens acuut dakloos in leuven.) na wat huiswerk liep ik, rond twaalf uur smiddags, dat gezelschap vlug achterna - richting dierentuin, hoera. daar by de fonteinen in de schaduwen van het gebladerte, om halftwee smiddags, met mollie op schoot, een van de mooiste momenten van myn leven ooit zoet ondergaan.

    dan echter vlug weêr de fiets op, voor een repetitie met istvan in het cultureel centrum van berchem.

    gelukkig moesten we daar, by nader inzien, niét in een donker kot werken en/of ploeteren, maar op een aangenaam terras op het dak van dit cultureel centrum. dus okay...

    onderweg terug naar huis (ik kreeg al om 17u verlof van istvan) zag ik myn eigen rechtse voet, by het optrekken, de rechtse trapper van myn fiets krak in tweeën drukken. gelukkig niét met myn lul op de fietsbuis beland!! (anders zat ik hier nu niet...) ik heb nu wel, o lezers, leren trappen met één trapper - makkelyk is echter anders.

    voorts...

    de voorbye drie weken veel plezier gehad met het omvangryke leesboek "de graaf van montecristo" - al viel het me reeds Tydens de lectuur van dit geschrift wel op dat de eerste tweehonderd bladzyden van dat verhaal er uitspringen (de gevangenneming en de ontsnapping); daarna verzakt dit verhaal van een weêrgaloos avonturen- naar een minder opzienbarend zedenroman, waar de schryver dumas dan onderdoet voor flaubert. maar gewoon omdat die locomotief van die eerste paar hoofdstukken zo fenomenaal krachtig is, neem je de duizend blaêren die daarop volgen erby - een zekere ontsteltenis werd ik gewaar toen ik naDién pas vernam, dat uitgerekend die beginnende paar hoofdstukken niet eens door dumas zélf zyn geschreven!!

    dit alles om te zeggen: na een goed boek is het altyd even duizelen; de eerste paar dingen waar je daarna in byt, voldoen niet aan je jeuk; daarom daarstraks, om 17u, iets van coetzee uit deSlegte gehaald - kennen jullie die man, ik niet, we zullen zien...

    nu is het 20:30u.

    gegeten heb ik, in myn eentje, in de exqi, een restaurant naar myn hart - nul minuten wachten op je eten, je legt het meteen zelf op je bord.

    daarjuist ben ik alweêr een halfuurtje aan het "dirigeren" geweest (in het nieve stuk met jowan petit speel ik voor dirigent) en nu ben ik, aldus, weêr in de klappeistraat, op het gelykvloers, met het venster aan de straatkant wydopen, zodat ik de dolle marrokanen in de gaten kan houden en ook de overbuurvrouw, die haar klimop water geeft. luv ligt uitgeteld by mollie hier vlak boven.

    over het algemeen ben ik zo gelukkig dat ik eigenlyk zou moeten worden gestraft...