state of being - 30 mei 2011

waarin vitalski de zondag evoceert.

twintig dagen lang myn kont van onder myn lyf gearbeid, met columns, repetities, optredens, try-outs, vergaderingen, presentaties - doch ziedaar nu plotseling, vandaag deze zondag, een soort oase van tamme rust. een kramp als een gepocheerd struisvogelei in de rechterkuit en een droge keel, maar voorts alles okidoki. je bent de man van zes miljoen of je bent het dus niet.

    myn slaapzolder in de klappeistraat, onder het warme veluxraam, begint tot een nieve bibliotheek uit te groeien. de boeken, de films en de filmtydschriften, maar ook de leêge blikjes tao, de verkreukelde sokken, de leêge tassen koffie en zwarte t-shirts stapelen zich op. dat komt omdat ik alleen in deze bovenkamer toef als mollie in slaap is; en doordat ze slaapt, kan ik niet opruimen omdat dat teveel lawaai zou maken (perfecte uitvlucht.) (een baby garandeert wel meer goeie uitvluchten. op feestjes kan je er steeds meteen onderuit - "sorry, de babysit..."; en je kan ook, zoals vorige maand reeds is bewezen, langs feitelyk voor wegenwerken afgeblokte snelwegen -"sorry, we hebben een vergiftigde baby op de achterbank!" "okay, ry maar vlug door!...")

    het was vroeger dan ik dacht, een uur of tien, dus op myn gemak deze vakantiedag aangevat door in de dagboeken van hugo claus te lezen (uit het pas verschenen "de wolken"); tegelykertyd fascinerend en deprimerend, deze lectuur. fascinerend omdat claus wel degelyk een fabriek op zich was, onvoorspelbaar verbaal, en omdat je hier voor het eerst een glimp van zyn ware gelaat ziet, maar deprimerend in de mate waarin zyn yver dwangmatig is, voor een milieu dat te zeer aandoet als een arena - en dan, dat vooral, geen bloedige, maar wel een muffe, stoffige, potsierlyke arena; wie is nog claude krygelmans met wie hy ineens dweept, wie is nog ben cami, voor wie hy zich een kater drinkt? om weêr vryer te kunnen asemen, op de duur weêr overgeschakeld naar montaigne, genialiteit van een meer universele aard.

    tot luv aankwam, met de kleine mollie. hoe kan jahwe dit cadeau voor my in petto hebben gehad? waaraan te danken heb ik dit? krankzinnig hoe een lange benen de mollie heeft, dat zyn al echte springlatten. en ze is ongemeen alert ook, die krullenbol. ze heeft precies alles reeds helemaal door. al bleek ze niet maniakaal energiek vandaag, wel was ze aldoor in een opperbeste luim. myn schoonbroêr hans wees my op het woord "putto", hetwelk ik niet kende,- zoeken jullie het zelf maar eens op,- ook wel "amoretto" genoemd... jawel, mollie is een amoretto... ik hoop dat ze my graag ziet...

    nu het verdere verloop van de dag uit de doeken doen? eerst dit, daarna dat? is dat zinvol, is dat niet kinderlyk? rond 13u in de middag rustigjes naar de fraai beboste kempen gereden. overigens op de oprit vlak achter de turnhoutsebaan een wagen overkop gevlogen. je hebt daar dan ook de gevaarlykste invoegstrook van onze natie, waar je van de linkerkant naar het hoofdvak moet; als je vrienden op het hoofdvak niet wyken, vlieg je vanzelf tegen de rails. echt een totaal barbaarse bedoening. binnen duizend jaar zullen de archeologen hierover zeggen: dit kan niet!!

    myn moeder en vader in topconditie. gebakken aardappelen, een goeie kipfondue. een gesprek over de verdiensten van president obama. en over de schande die, destyds, hillary clinton ten deel viel toen wereldwyd bekend werd wat haar man allemaal had uitgestoken. maar ja, aldus luidde op het eind van de middag de conclusie, daar kies je voor als je met een president trouwt.

later in de namiddag by me thuis, toen ik de bomen aan het snoeien was, milla fonteyne op bezoek gekregen, de schryfster van het boek "bekentenissen van een minnares". terwyl haar kleine aan onze voeten zat te knikkeren, vertelde ze my over haar zo eenvoudig als obscene liefdesavonturen in een vliegtuig van turkye naar belgië terug, vorige week; een numero met de steward, aangevat in het vliegtuig, voortgezet in een hotel in brussel. wat hierop te zeggen? jy nog een koffie? oppassen voor ziektes? ik verplaatste me wel in het brein van die steward, die man moet zich in ieder geval goed geamuseerd hebben...

    's avonds myn column voor WeekUp magazine én voor deStreekkrant ook, gewoon na mekaâr voortgeproduceerd. daarna weêr in de klappeistraat met luv naar een goeie movie gekeken, "garage" van leonard abrahamson; over een brave pummel die echt niks verkeerds kan doen, maar dan toch per ongeluk iets doms doet, en daardoor niet anders kan dan zichzelf te verdrinken; dit alles byzonder rustig verteld, je slaat je voor je kop op het einde...

    de avond viel maar het bleef zonnig, dus sprong ik in myn eentje (luv gaat slapen rond halftien) nog op de fiets naar het rivierenhof. en nu zit ik hier en draai een heleboel platen, met oog op "een toneelstuk over alles"; dat toneelstuk heeft immers de vorm van een radio-programma, dus moeten we de àllerbeste muziek uit de kast halen. toen ik, erg lang geleden, veel moeite had om te stoppen met het roken van joints, zei bart meuleman:"muziek is een volmaakte vervanging van drugs", en zo is het maar net. welke liedjes doen je meer dan alleen maar plezier? eenieder heeft zo een reeks liedjes: dingen waar hy, of zy, effenaf de stuipen van krygt; een liedje dat je dan twintig keer per dag oplegt, één week lang, en daarna byna nooit meer; zodat die muziek dan verklonken geraakt met die specifieke periode in je bestaan. byvoorbeeld:"nobodies" van de smashing pumpkins, gedurende myn suicidale romance met bambi; "play" van moby toen ik met de panter was, "kids" van mgmt, gedurende myn psychische eindcrisis in 2007; "next to you" van jesse johnson toen luv zwanger werd, "distant dreamer" van duffy twee dagen voor mollie geboren werd; "heads will roll" van de yeah yeahs heden ten dage...

    goed vitalski, je hebt weêr goed gewerkt...