state of being - 21 juni 2011

waarin vitalski zich echt wel blootgeeft...

mollie de hele dag liggen kreunen. toch is het geen huilen. hoewel ze, by momenten, een verbluffende luidsterkte kan bereiken, toch merk je dat ze nooit op écht volle toeren brult, ze verliest zich er niet in, ze zou altyd nog veel erger kunnen. dit was vandaag gewoon haar manier van praten, hoe zou je overigens zelf zyn als je voorts geen enkele taal sprak? als ze een kwartier heeft doorgeweend, halen wy de dreumes die zy is toch weêr uit haar wieg (het meisje van de buren heeft examens...); en dan dansen we disco en reggae met mollie tot ze écht doodop is. in plaats van zich in slaap te huilen, làcht zy zich zo in slaap, en dat is wat wy verkiezen. erg curieus: als ze dan lacht, dan zié je werkelyk: hierna kan ze Niks meer. en dan is ze éindelyk wél bly in haar bedje...

    haar niet willen slapen heeft te maken met nieuwsgierigheid, met engagement...

     halfzeven in de vroege, klamme vooravond; ik sta in de deuren van het arabische eethuis "het fonteintje" op het kerkplein te wachten op een kebab, teneinde die meê naar huis te nemen - zeker niet de eerste keer deze week, ik ben een verwaarloosde man... (om correct te wezen: boven die deuren staat genoteerd: t' fonteintje, dus met het weglatingsteken àchter de t; ofwel is dat een vergissing, ofwel is dat een contractie van "te fonteintje", who knows? t' fonteintje...) terwyl ik die kebab sta af te wachten (voor slechts vier euro voor het geheel; érg goedkoop voor, in zyn genre, zeer behoorlyke merchandise): aan de glascontainers verschynt er een prachtig maar wel realistisch vrouwenfiguur, dwz geen overdreven photo-babe, maar een veertigjarige en toch slanke, sportieve en toch mooie dame met krullend haar en soepele knieën in een realistische, blauwe jeans. ik kom haar hier al een lange tyd tegen maar weet niet zéker of ik haar ken - ik denk het wel, maar kan het gewoon niet traceren. is zy de zus van eefke defeyter? (ik weet dat dit mateloos arrogant overkomt, maar zelfs is het mogelyk, volgens my, dat ik ooit met haar gevreeën heb, echt waar - en toch weet ik het niet.) en dan volgen er, uiteraard, een heleboel prozaïsche mymeringen, de hardcore van myn lange loopbaan... je zou met die wel naar bed kunnen willen maar zelfs één minuut conversatie om daar te geraken, zou je er niet voor over hebben - je kent al die gesprekken. of andersom: je zou niét met haar naar bed kunnen willen (nog los van je situatie), je weet overigens totaal niet meer hoe zoiets marcheert, maar je zou wél volwassen, tof, ongedrongen, met haar kunnen converseren, niks aan de hand - àls jullie een gemeenschappelyk doel hadden, byvoorbeeld als jullie beiden er, door het lot, toe waren aangewezen om op het buurtfeest, ik zeg maar wat, zy aan zy de smoutenbollenkraam te bemannen, van acht tot elf... het ultiem romantische van twee veertigers onderling: te bemerken, neen te begrypen, voor en tydens het afscheid weêr, dat zelfs het begeren er niks meer toe doet; kortom: dat er eigenlyk niks meer is. full stop.

    het goeie is dat ik, aanbidder van de steppenwolf, op die manier in wezen tot een nog hogere vorm van eenzaamheid doorstoot: het alleenzyn van de vertwyfeld tevreden, maar om de kosmos uiteraard wel gespleten vaderhuismens.

    all right...

    om tien uur savonds weêr in myn literair atelier in de lindeboomstraat. myn behoefte om naar de ramblas in barcelona te reizen, om daar uit te waaien, o claustrofoob noord, omgeturnd tot een deze week meer haalbare ambitie: op de kaart gekeken, en vervolgens met een tamelyk goeie cd in de lader in de wagen (de cd van katy b:"on a mission") volstrekt zonder reden naar de gemeente burcht gereden, met in myn handen een kortverhaal dat ik schreef in 1995. het leek raar om dit te doen, maar bleek toch dadelyk een zeer juiste beslissing. ik ryd echt doodgraag, dat kan iemand die niét pas op zyn veertigste leerde autoryden nooit begrypen. en ik ryd beter dan de anderen: ik stop in de kerkstraat voor een wagen die van rechts komt - maar al die verdomde chauffeurs achter my steken my dan zelfs voorby, godverdomde klooteikels!!... levensgevaarlyke lulhannesen, crepeer!... te burcht, hier tien kilometers vandaan, maar ik was er nooit geweest, een mooi plekje Schelde-oever getroffen, teneinde daar, in het lantaarnlicht, myn verhaal van vroeger nog eens aandachtig te bekyken. het is geen goed verhaal maar toch is het wél goed, begrypen jullie? alleszins... door je eigen zelf te kunnen worden verrast - dat is een van de zeer weinige voordelen van het schryversschap: je eigen, oude teksten zyn vreemd voor jezelf, wat een genot... en ik vond toch: verdomme, ja, in ieder geval zit er een sfeer in...

     dat is het enige dat telt voor my in letterkunde: atmosfeer; het enige dat je na jaren nog onthoudt...

    maar het heeft geen zin die héél oude stuff weêr op te rakelen...

    nu net ben ik twee uur zoet geweest met het sorteren van alle "state of beings" van het voorjaar van 2011, alles op een rytje... jmh berckmans zei ooit: de grootste kunst is om niét te schryven over gisteren maar om te schryven over vandààg! over vandààg schryven, dat is het moeilykste maar het enige dat telt!!

     op een op jonge leeftyd verschenen autobiographie is een dagboek in ieder geval hét ideale vervolg. gedenken we de "overpeinzingen van een eenzaam wandelaar" van rousseau, als een vervolg op zyn confessies...

    o god, dit kunnen jullie toch niet willen lezen allemaal...