state of being - 14 juni 2011

waarin vitalski zich gevoelerig betoont...

een zeer lichte vorm van spleen maakt zich van my meester, nu deze pinksterdag ten onder gaat. eilaas, ook alle mooie dingen verdwynen, zelfs de herinnering daaraan. aldus: waarom toch bezig blyven, wat dryft ons voort? komt daarby het klamme klimaat en het gebrek aan duinheuvels, slechts betonnen huizen ons gegeven...

    juist omdat het een mooie dag was. in de ochtend alwéêr een droom gehad waarin ik kon vliegen, namelyk door met veel kracht myn bovenarmen op en neêr drukken, kon ik van de grond opstygen, wat tamelyk geweldig voelde, doch by het ontwaken ook een beetje zorgwekkend, vermits een beetje infantiel - ben ik al bezig met kinds worden?

    met mollie en luv naar myn ouders in vosselaar maar weêr, en daar sinds lang nog eens een partytje schaak gespeeld (tweemaal verloren.) lekker zoete bloemkoolsoep en myn moeder die een zekere praatkick krygt...

    op de terugweg deed de kempisch lentelyke dennenbossenlucht my terugdenken aan de kortverhalen die ik hier schreef toen ik een jaar of twintig was. dat is iets dat alleen romanciers kennen: de herinnering, niét aan iets waargebeurds, maar wel aan een fictie die jou ooit helemaal in beslag nam. is het verleden op zich al volstrekt onaanraakbaar, de reminiscentie van dat geschrevene komt helemààl van een andere, nog meer melancholische planeet. hoewel je toch ook eerbied voelt voor die personages... vroeger was ik erg streng voor wie ik nog vroeger was, maar tegenwoordig kan ik met meer genegenheid op myzelf terugzien.

    weêr thuis in myn eentje wat door de offerandestraat geslenterd... een fenomenale, bepaald exotische suikergeur uit alle ramen... huilende kinderen, prachtige jonge moeders, dronkelappen, kankerlongen... in een turkse barak een soort hamburger geconsumeerd. daarna in de klappeistraat een filmpje gezien ,"infamous", over truman capote - verdomd goed, ja echt... ook de documentaire op panorama bekeken, over hoe herman van rompuy president van europa werd. precies hetzelfde, my dunkt, als hoe wy ooit congo kregen: twee honden vechten om een been... hoe oprecht of hoe berekend was van rompuys zogenaamde onwil om het ambt op zich te nemen? als kardinaal richelieu, alsmaar machtiger juist door zich altoos terug te trekken van het toneel...

    nu ga ik een bad nemen, myn vingernagels hebben het nodig... het is halféén snachts en er hangt een woeste, oranje-gele manenschyf boven myn eenzame veranda... morgen naar brussel voor dat berberse interview voor deBuren...