parlando van een meesterkok - einde van villa mariza

14.

Inmiddels had ik flink de pest in de vele, onophoudelijke woedeaanvallen van mijn chef in Villa Mariza. Die aanvallen waren niet onbegrijpelijk: zijn restaurant liep vol, klanten werden ongeduldig, maar de keuken draaide vierkant, de boel liep in het honderd; niet meer dan normaal dat een chef dan gaat brullen en tieren. Maar ik ben geen masochist en er staat een zeer duidelijke limiet op mijn lijdzaamheid. Op een dag begon hij zonder enige aanleiding tegen mij uit te varen als nooit eerder, werkelijk blaffen als werd hij een hond, roepen, schelden - tot het mij plotseling zwart voor de ogen werd. Ik gooide met de deksels van een paar vuilnisemmers, daarna gooide ik de emmers zelf naar zijn kop. We begonnen met elkaar te vechten. Stukken vuil uit die vuilnisemmers waren in het gasvuur beland en begonnen te smeulen en stinken. Een walgelijke, zwarte damp verspreidde zich door het vertrek, terwijl we bezig bleven, elkaar aan elkaars haar te trekken en elkaar te stampen. "Ik zal je," riep hij, "Het pak van je leven bezorgen!!" Hij was klaar om mij van kant te maken. Ik sloeg hem van mij af, hij viel tegen de tafel. Ik sloeg het vuil van het vuur en sprong hem te lijf. Hij wrong zich los, gaf mij een duwde, vluchtte naar boven, langs de pas geboende trappen. Ik rende hem achterna, hij sloeg de deur dicht in mijn aangezicht - dit soort toestanden; het ging mijlen te ver. Dan kwam hij weer naar beneden en sprak mij aan, met een strak gezicht:"Niks aan te doen, de klanten wachten. We moeten gaan serveren. Komaan, geef die nieuwe maatjes aan."

    Die avond bleven we tot het einde de keuken draaiende houden, voor buitenstanders alsof er niks aan de hand was. Toevallig een érg drukke dag, pas rond een uur of twaalf was de meerderheid toch weer opgestapt.

    "Dat hebben we toch goed voor mekaar gekregen."

    "Daar ben ik het niet mee eens. Ik wil mijn recommandé."

    "Goed dan, kom morgen terug. Je kan hem krijgen."

    "Neen, ik wil hem nu meteen. Ik kom hier nooit meer terug."

    Zo is die historie geëindigd.

    Niet lang na deze feiten is Villa Mariza overkop gegaan. Het pand is verkocht en die Gaya werkt nu ergens in een obscuur restaurant, ik weet niet waar. Hij verdiende veel beter maar zo is het gelopen.

    Maar ik zou nooit meer in mijn leven, ooit nog ergens gefileerde maatjes bestellen.