state of being - 21 juli 2011

waarin vitalski een beetje doorlult... weinig soeps, maar beter dan niks misschien...

nu pas zie ik dat het reeds de 21e is van deze maand. je zou hebben gedacht dat we hooguit in het midden zaten, maar neen dus. zo haastig gaat het weêr vooruit. des te erger voor mensen die meê in de logica van het "bouwverlof" worden gezogen. voor ondergetekende is het wel anders: myn eigen verlof begint vrydag. wat deugd zal doen! naar geweten, o bloggers, was het voorbye halve jaar iédere dag een kwestie van gas geven. ook voor de laatste paar loodjes van de voorbye paar weken... en, bezyden die grotere jobs ("de vooruit", "zaal harmonie", "meubelen pluym", ...) tussendoor tevens aldoor van die kleine frustels, die veel energie en concentratie vergen; een petitie ondertekenen ter bevordering van het heropenen van de zuiderdokken; een door een vage kennis ingestuurde dichtbundel bespreken; het lekke dak droogborstelen, een storting verrichten. dat ganse larvennest van kleine verplichtinkjes, daar wil een mens wel eens vanaf! simpelweg: myn leven zou eenvoudiger moeten. zoals dat van een arme, portugese boer, met zyn droge huis en zyn magere ezel en basta. iedere dag daar hetzelfde. kreun, zeur, blabla...

    morgen nog een klein vergaderinkje met frank zorro - slecht nieuws, min of meer: frank zelf had gehoopt op subsidiaire steun voor het uitbrengen van onze graphic novel. zelf wist ik wel beter. we leven, dat klopt, in een tydperk hetwelk de omgekeerde pisbak van duchamp als hét belangrykste kunstwerk van de voorbye eeuw bestempelt, maar als je zelf ergens slechts een béétje buiten de lyntjes kleurt, kan je het by dat soort commissies alweêr schudden. nu, fuck it, ik ben toch mooi onsterfelyk. en die bureaucraten zelf hebben niet eens een naam. en ze hebben volgens my geen seks ook niet, anders kan je zoiets niet verklaren. alleen merde dat ze met ons belastinggeld spelen.

    dan, na die vergadering, begint dus myn heuse vakantie; wanneer ik met geheel myn familie voor een dag of acht richting de ardennen trek, om dit alles hier achter te laten - ook deze blog misschien; zal ervan afhangen. zal er namelyk van afhangen, lezers, of ze daar by de ourthe internet hebben of niet... ik hoop van wel. wie ben ik zonder deze blog? hoe zou ik jullie, lezers en vele lezeressen, in de steek kunnen laten? ja: van myn mailbox wil ik gerust vanaf - doch: wee dan als ik terug thuiskom... dan geraak je er met een bulldozer niet meer door...

    gisteren naar verschillende boekhandels voor vakantielectuur. altyd idioot: ik heb weêr genoeg in huis gehaald om zes màànden door te lezen... en dan nog blyf ik er nog boeken bygooien. en dit, onderwyl ik daarginds alleen maar wil schaken. niettegenstaande het feit dat niémand die ik ken, heden ten dage tegen my op zou kunnen, de voorbye maand heb ik twee uurs per dag tegen een tamelyk zwaar computerprogramma geschaakt - nog immer niet gewonnen, maar daarjuist had ik nog myn koning en één pion op het einde, en de vyand zyn koning, één paard en drie pionnen; dus alvast, indeed, een zeer eervolle ondergang. plus: een paar keer stond ik er steengoed voor, maar meldde de machine:"computer is thinking", en daarin strandden-'ie dan. dwz: in plaats van te zeggen:"ik ben verloren!" zegt zo'n computer gewoon oneindig langdurig:"ben aan het nadenken!..." zo kan ik het ook...

    voorts... damn, de voorbye weken weêr een serieus gat in myn hand vertoond, financieel... intrekken, die boel... ik droomde dat ik myn enkels verzwikte - dat droom ik steeds wanneer myn budget slinkt... goed, ik zou my niets moeten ontzeggen, ik zou alleen moeten pauzeren met àl te gek te doen... die materiële overdaad is overigens ook fnuikend voor myn scheppingen... overal rond my liggen er boeken en strips en cd's en dvd's ongeduldig te wachten om te worden geconsumeerd, dit heet al byna een stressfactor; wyl ik vroeger, byvoorbeeld toen ik een prille twintiger was, straatarm was - maar toen schreef ik tenminste zes uur per dag. zou ik nu niet eens meer kunnen. om te schryven heb je niks voor nodig behalve een potlood en een papiertje... dus dàt bedoelt krishnamurti, nu snap ik het, wanneer die zegt dat armoê éigenlyk beter is dan rykdom... maar ik ben zo verdomd westers en ik ben een verzamelaar... vitalski moét tenten bouwen om de lelykheid van onze natie van zich af te douwen. torens historische boekwerken om de betongryze muren van de realiteit niet te hoeven te zien... my omringen met mooie dingen...

    maar ik zou graag (blablabla) twee maanden lang in een kale kamer zitten in een stad die ik niet ken, waarvan ik zelfs de taal niet spreek, om daar aan een tafel op schragen een pulproman te typen. zy het niet heus, i don't give a damn. las vandaag toevallig een interview met henry miller in een oude penthouse:"altyd maar dat prestatiegerichte. laten we gewoon eens genieten van het bestaan en ophouden met dat werken!" o henry... ik denk gewoon niet dat ik daartoe in staat ben, gewoon maar zitten en genieten, wat valt er ook te genieten? dit is niet het parys jaren dertig. dit is het tydperk van de televisie, de meta-bureaucratie, het enerverende internet en de gsm, en de twitter en de decibels. jy leefde in het tydperk van de jazzkelders, gelukzak. (trouwens: hoeveel kilo's en kilo's papier heeft henry miller zelf niet helemaal volgeschreven? my maak je niet wys dat hy zich niet heeft kromgewerkt.)

    all right...