state of being - 31 juli 2011

waarin vitalski afscheid neemt van wat voorby is, doch aankondigt wat komen gaat. teneur: algehele aanvaarding van het fatum, zonder protest; decor: hannibal die met zyn vyftoenduizend olifanten van de olympus neêrdaalt; doch niet agressief of zo, alleen maar bezorgd om zyn viervoeters, die immers ook niet goed weten waar zy het hebben...

verdorie, de maand juli van het jaar 2011 was zo prettig, mooi en melodieus bovendien, dat het pyn doet om ze nu voorby te weten gaan, zo vlug alweêr. gelukkig ziet de aanstaande maand, oogstmaand augustus, maand van de maria-ten-op-hemeling, er ook byzonder tof uit, welteverstaan. vanaf dinsdag beginnen repeteren met veerle malschaert, voorts hier of daar deejayen, ondermeer in het letterenhuis, plus hier of daar een woonkamer-optreden - eigenlyk maar één keer -; maar wel, daar of hier, een stuk of drie namelyk, smartlappen-gigs met martinus wolf en irene vervliet op diverse straatbarbecues. komt erop neêr dat ik het rustig aan kan doen zolang ik innerlyke rust vind. wat wel geen lachertje is, vermits ik een grote dommerik ben. maar: het komt er tévens op neêr dat ik geleidelyk aan blut zal geraken. hoezee, op het eind van de maand: met myn gezin én met valerie degroodt én els crawls naar frankryk op reis. ik mis de natuur, een mens zou een bos- of valleiwandeling moeten kunnen doen zonder daarvoor eerst de auto in te moeten. het stadsleven is toch merde, wat ik je brom. aldoor overal van die opdringerige affiches, sms'jes van vrienden die je verwachten in het café om de hoek, optredens van nog meer vrienden, you name it. je ontsnapt er niet aan. op het eind van zyn leven zei gerard reve:"ik was veel vroeger uit amsterdam moeten weggaan." bent van looy zegt ook:"ik snap niet waarom ik zolang in gent ben gebleven."

    overdag vandaag, in plaats van achter vrouwen aan te jagen, wat een zo goed als getrouwde man niet betaamt, zeker niet als er buiten zo'n klam klimaat heerst, alwéêr een gehele hoop state-of-beings aan mekaâr geregen, voor nog steeds het voornemen, ze allemaal eens te bundelen, voor een soort van dagboek. een bezwaar luidt, ik weet:"die teksten zyn al verschenen op het internet," maar dat vind ik niks, je kan op zo'n blog niet door-lezen, wie klikt er nu op "oudere berichten"? na twee weken vallen deze notities in het ravyn voor altyd. (de photo's daarentegen leiden een leven apart, ook na de dood. als koen boyden of bert lezy hun eigen naam googlen, en dan naar "afbeeldingen" surfen, dan komen ze voor 80 procent op myn blog terecht. ik claim met andere woorden de beeldvorming van dozynen mensen. surf maar eens "afbeelding" diane broeckhoven, chris van camp, et cetera.)

    plus, what's more: zo'n blog leest van achteren naar voren; vertrekkende by de dag van vandaag, daarna naar gisteren, daarna naar eêrgisteren; je kan net zo goed achteruit naar de bakker lopen; in een dagboek is het, terecht, precies andersom, en dus veel meer "traceerbaar".

    enfin, ik hoef van dit soort problemen ook helemaal niet wakker te liggen. want als ik een boekje maak, is dat grosso modo toch maar voor myzelf, en voor het ding an sich; ik heb geen "doelgroep", ik win geen pryzen. het enige dat my nog mag interesseren, is of ik het financieel een beetje rek, en voor de rest moet ik vry en ongebonden kunnen wezen - vooral moet ik iédere dag kunnen uitslapen!!

     ik geloof dat ik het muziekgroepje van myn nichten carmen en laura een beetje ga protegeren. als ikzelf zo iemand, een soort manager, achter my had gehad toen ik hun leeftyd had (twintig), dan was alles heel anders gelopen. nu, na al myn bulten en omwegen, ken ik het traject een beetje en kan ik met weinig te doen toch veel voor ze betekenen. alleszins heb ik daarstraks een professionele opnamestudio voor ze vastgelegd. big deal. je moet ze grypen wanneer ze nog zuiver en jong en fris klinken. maar myn naam mag absoluut niet met ze geassocieerd worden, anders gaan er vanzelf een paar deuren voor ze dicht. doki, ik verberg my wel...

    een roman schryven; het verhaal van het slangenmens, het aloude weeshuizenverhaal; doch in plaats daarvan lummel ik voort, een scenario voor het stripverhaal voor myn broêr jeroen, en we zyn weêr een uur verder; schaken, naar terzake kyken, een paar mails beantwoorden - en de dag is weêr om. deze kleine nocturnes hier voor uw ogen, o bloggers, dit zyn het enige dat nog uit myn pen vloeit... hoe weinig monumentaal, zo'n lichtzinnige stukjes modder en nog meer stukjes modder, die aanspoelen tegen de oever - de etymologie van de stad antwerpen; anda-werpum; aangeworpen gronden, aan de bocht van een rivier; méér is beschaving ook niet... de evolutie tot wie we zyn geworden, is volstrekt toevallig verlopen, niet teleologisch (zoek op in het woordenboek: teleologisch.)

    okay, tot morgen!