state of being - 5 augustus 2011

waarin vitalski schryft en leest, maar zich ook waagt aan een zekere godsdienstvergelyking...

vandaag tamelyk wat gelezen in de mémoires die gustave yanuch heeft aan franz kafka. laatstgenoemde beschryft in zyn eigen oeuvre een zeer eigengereid, zelfverzonnen universum, dus is het wel verrassend om dat byna sprookjesachtige figuur opeens geconfronteerd te zien met moderniteiten als charlie chaplin, walt whitman, het dadaïsme.

    over films is kafka alvast niet erg enthousiast. normaliter, stelt hy, legt jouw oog aan de wereld zyn eigen tempo op - maar by films is het de wereld die jouw ogen domineert - "films zyn stalen rolluiken," stelt hy (zelf heb ik er soms, in de bioscoop, wel eens last van dat een film niet meer is dan een projectie; in eerste instantie zie ik aldoor alleen maar dat witte doek, en pas in tweede instantie, met wat moeite, de kleuren die daarop geprojecteerd worden. heel soms kan ik het verhaal niet volgen, gewoon omdat ik meer naar het doek kyk dan naar de film die daar overheen schuift...)

    over walt whitman is kafka wel lyrisch, meer nog over diens biografie dan over diens invloedryke uitvinding van het vrye vers. "toen de oorlog uitbrak, deed whitman het beste dat je kàn doen: hy werd een verpleger." waar kafka aan toevoegt:"dat is het uiterste van humaniteit, en dat is, in de grond, joods." wat wrang leest als je bedenkt wat israël nu uitspookt met de schepen van humanitaire hulporganisaties.

    voorts nog voortgearbeid aan de mémoires van de chefkok erik somers. zoals myn broêr serge stelt (met wie ik daarjuist heb geschaakt, drie keer gewonnen): het is vreemd om over andermans weêrwaardigheden te kunnen lezen in wel myn eigenste, zo specifiek vitalskiaanse schryfstyl; erik is zelf te weinig een verteller, hy reikt me geen syntaxis aan; maar zyn inhoudelyke materiaal staat wel ver van my af. zo heb ik vandaag, wel in myn eigen taal, veel energie gestoken in de filosofie van de chocolademoulleux, weet ik veel... zoals dat leren autoryden vorig jaar; het is een kwestie van iemand anders te worden, niks minder.

    het spyt my oprecht dat er zo weinig nieve photo's op myn blog verschynen deze week, vanaf morgen toch weêr wat vaker schieten... geen enkel beeld is niét de moeite waard, desnoods een photo van myn laptop, of desnoods iemand van de buren een blauw oog slaan, gewoon voor het effect...

    nu te voet richting de klappeistraat, geen lachertje eigenlyk, want die verdomde ramadan schept toch een vervreemdend atmosfeertje in deze buurt 's avonds... meteen zodra het donker wordt, komen ze obstinaat rondhangen, en omdat ze zo erg onder de suiker zitten (de straten ruiken echt naar suikerspinnen en citroenthee), gedragen sommigen van die kerels zich behoorlyk opgefokt; ze ryden harder, roepen, lopen luidruchtig over het basketbalplein... echtwaar... ik ben een fervent tegenstander van àlle godsdienstrituelen, dus is dit geen racisme, okay.

    okay, kerstmis is wel een belangryk iets...

    maar er zyn zeker ook moslims die dan stiekem, byvoorbeeld in hun garage, ook, al was het dan zogezegd maar voor de kinderen, een héél klein kerstboompje koesteren, met weinig versiering misschien, maar net zo goed... dat kan zelfs niet anders, god zou anders een sprinkhanenplaag op stuyvenberg afsturen...