state of mollie - 12 augustus 2011

don't blame it on the sunshine, don't blame it on the moonlight - blame it on the buggy!

praktisch de hele dag bezig geweest met dat blauwe lint aan de kabas van myn pa zyn laptop. dat lint houdt my al langer bezig. in m'n buggy is er een gelykaardig lint, dat net zo boeiend is, in de dierentuin mag ik recht tegenover de nylpaarden of zelfs In het kot van de chimpansees worden gereden, die dieren zyn wel tof -- maar niks vergeleken by dat eigenaardige, uitdagende, stevige brede lint waar geen eind aan komt, in de buggy;- maar: dat blauwe lint, aan die laptop, is toch Nog beter. nog terwyl ik soms besef: ik wil dit niet meer, ik moet het loslaten!, ik geraak er toch niet door!,- juist dan wordt de motivatie zelfs dubbel zo sterk, en ga ik er dubbel zo hevig tegenaan. net zolang tot àlle mysteriën van dat blauwe lint zullen zyn ontsluierd, zal ik doorvechten!

    voor de rest een goeie bananenprak gegeten vanmiddag. meestal, als ik van die prakjes of papjes moet, hangt myn aangezicht helemaal vol - zodat er wel iéts van naar binnen komt - maar met die bananenprak, da's andere koek... in wezen vergelijkbaar met dat blauwe lint, inderdaad: ik moét die prak binnen hebben!... sinds ik my op myn zy kan draaien, weet ik precies veel beter wat ik wil, en waar ik naartoe wil met myn carrière... ik zit nu in een "sprong", zegt myn ma (maar wat later hoor ik haar dan zeggen: dat ze een sprong bedoelt van drie weken. een sprong van drie weken - is die niet goed??)

    en dus eêrgisteren wéêral op de televisie geweest... waar ik niet eens voor heb moeten lobbyën, ze vragen me vanzelf... ik wil niet arrogant overkomen, maar ik ben onderhand de shirley tempel van vlaanderen (en dus niét de "lachende krulsmurf", en ook niét "prinses hazenslaap", en zéker niet madame "hesprolletjes"- dat laatste is ongelooflyk grof, heeft myn pa zichzelf al wel eens bezien in bad? die kan zo by de nylpaarden onderhand!)

    deze "state-of-mollies" van my hier, gaan eindigen van zodra ik het alfabet ken, dus in de loop van het eerste studiejaar; nog zes jaar te gaan; en toch - het gaat vlug: uit die immer uit my tevoorschyn brabbelende rivier van tienduizend babygeluiden, liefst met één of twee vingers in myn tandeloze babbelmond opgehoest, klinkt daar nu opeens op, even plotseling en natuurlyk als een gezicht uit marmer ("in den beginne was het woord"): mmmmmmama! mmmmmama!...

    voorlopig geen fles...

    voor de eerste keer sinds ik deze blog doe, heb ik een oververzadigd gevoel... dus daarstraks veel teveel gekregen, myn pa kwam vroeger thuis dan gewoonlyk en daarom heeft myn ma zich van uur vergist... ik had daar erg in, maar het is niet myn verantwoordelykheid.