state of mollie - 1 november 2011

nog altyd erg hees, ik herken myn eigen stem niet eens. ik lag als een blaasbalg in een stapel kussens in de driezit, myn ma stond in de keuken by het aanrecht met iets te prutsen, steeds byzonder boeiend; dus: ik wilde haar aanroepen - - maar: er kwam geen geluid uit my voort, alleen een zeer schraal piepen. alleen de grote beer kon my horen, wat heb ik daaraan? myn ma bleef gewoon voortwerken zonder omkyken en daar werd ik melancholisch van; zy ginder, ik hier... wanneer ik er veertig zal zyn, in 2051, zal ik aan deze primitieve dagen in de armoedige klappeistraat terugdenken met een knieval - o myn jonge moeder, en haar etruskische profiel en haar oneindige geduld... vandaag is zy zelfs meê naar de crèche geweest. als in de namiddag de voordeur van de regenwulp opengaat, rennen wy allen naar het tussenpoortje en worden gek: wiens moeder is het? wiens? en dan is er maar één van ons die niét wordt ontgoocheld... ikzelf, liggend in de schommel, huilde van het schrikken: het was zy! zy! o mensen... maar, surrealistisch genoeg: ze kwam my niet ophalen, ze bleef in ons midden - om, klaarblykelyk, meê te komen spelen hier?? waarop alle anderen my ineens koekjes en speelgoed kwamen brengen. de eerste keer dat ik het ginder wel tof vond...

    sinds eêrgisteren kan ik wuiven ook, da's nog zoiets. ik wuif nu maar ineens naar alles. met één arm, namelyk myn linkerarm, als een wagenmenner in uw armen; zo hef ik die parmantig op, by alles dat ik passeer. ik kan dan wel niet aanroepen, dan wel fier begroeten. mollie baeken groet de dingen.