and these children that you spit on / as they try to change their worlds / are immune to your consultations / they're quite aware of what they're going throughalweêr twee maanden geleden dat ik de pen nog eens opnam. ik kreeg de indruk dat ik in herhaling viel - en dat ik dus slecht bezig was, vermits er zich in myn leven juist iedere halve minuut een onverwachte explosie voordoet. waar brengen ze my naartoe? waar ben ik? hoelang blyf ik hier? word ik hier achtergelaten? wat nu weêr? al die vragen, zonder stoppen, elke seconde van de dag. geen mirakel dat ik om de twee uur moet inslapen van uitputting - maar dan toch wakkerblyf, ook als ik wallen onder myn ogen heb, gewoon doordat ik nog altyd geen antwoord heb. stel jullie voor, lezers, dat jullie, geheel onverwacht, in het midden van de nacht uit jullie bed werden geplukt en pardoes in het hartje van peking werden neêrgezet, waar jullie dan jullie plan moesten trekken; die vervreemding, die lavastroom van impressies, gekke geluiden, rare kleuren, soms erg vies smakende vormen, onafgebroken regelrecht op jullie zenuwstelsel afgevuurd, dag na dag, minuut na minuut: zo leef ik, al acht maanden lang. en dan kryg ik ondertussen nog tanden ook, plus dat soort dingen... ik word al duizelig nu ik het opschryf...
myn dagboek is in feite stukgelopen op het vooruitzicht op - ach neen, dare not speak its name; die plek hier om de hoek (je kan er niet buiten), waar ook andere kinderen tezamenkomen, die wel eens krysen en brullen, en waar ik, daartussen, wel vriendelyk, geduldig bejegend word, katholiek zelfs, maar toch... ik was nog maar zes maanden oud, begin september... de bedoeling was dat ik hier iedere maandag en vrydag de ganse dag zou vastzitten; gelukkig komt dat er zelden van, neen, helemaal nooit zelfs; de eerste keer toen ik hier werd opgehaald, zat ik moederziel alleen te knabbelen in de armleuning van een plastieken schommelstoel; dat was zo'n pover aangezicht, en myn ouders zyn zulke softies, dat ik hier sindsdien, goed uitgerekend, nog maximum twee keer twee uur per week zit. vandaag zelfs weêr een hele dag overgeslagen. myn pa rydt my naar oma en opa, en daar kan ik eisen wat ik wil.
voorts gaat het goed met jullie favoriete patapoef, en ik heb myn publiek wel gemist ook. volgens els van het marthatentatief ben ik, dankzy deze blog, de beroemdste babie van antwerpen... volgende week ga ik poseren voor "nina", de weekendbylage van het nieuwsblad geloof ik...
ik lach dus wel veel - ik geloof dan ook niet in wat ze "de crisis" noemen. byvoorbeeld vandaag was er een pluchen rendier dat aldoor, aldoor plotseling, opdook vanachter de staankast, en dan uitriep:"ik kom je tut afpakken!" en dan op my afsprong; daar heb ik my een halfuurlang een bult om gelachen, ook wel omdat ik al acht uur aan een stuk klaarwakker was. maar dus niet dat ik decadent zou zyn of myn plaats niet zou kennen. ik hoor graag "the cure", vooral "caterpillar girl", maar voel my ook niet te goed voor kapitein winokio of sezamstraat. ik wil nog altyd geen prakjes maar ben erkentelyk om de vele nan-pro die ik iedere dag gratis kryg.
verrek, hier dit korte stukje tekst, heb ik veel langer over gedaan dan je zou denken...
hilarish, maar vooral vertederend mooi!
BeantwoordenVerwijderen