state of being - 22 januari 2012

waarin vitalski, voor zichzelf, een voorzichtige schets opstelt betreffende zyn huidige staat van zyn; een byna geruisloze, maar juist daarom toch vreemdsoortige tevredenheid...

nog een paar dagen, en ik verjaar alweêr, namelyk op 26 januari,- ten donderdag dus. wat my effectief worst zal wezen; alleen als een kapstok hier in deze dagelykse confessies wel handig. het veertig jaar oud zyn, wat ik dan achter de rug zal hebben, nu eenmaal een behoorlyk programmatisch iets geweest zynde. in de loop van het voorbye jaar voltrok zich de tygersprong van de ene tot op de andere, overliggende ravynwand: achter my de wilde en onbezonnen jaren van vroeger, versus hier en nu myn kleinburgelyke vandaag, het sprakeloos wuivende klaver. een oneerlyke definitie, voornamelyk oneervol jegens myn jonge jaren, die ook meditatief waren, maar gewoon materieel veel moeilyker. altyd weêr dat actuele ego dat het ego uit het verleden wil denigreren...

    ik brei hier deze woorden zeer langzaam aan mekaâr, doordat ik weinig verhaal heb op het ogenblik. ik doe moeite om dit volgende tot my te laten doordringen: domweg het inzicht dat ik vier dagen vakantie voor de boeg heb. of is, zoals morgen, een dag lang babysitten op myn eigen dochter géén vakantie? of is, zoals overmorgen, vergaderen in de namiddag in mechelen, écht werken? doet het neêrschryven van een column of het vooruitzicht op een optreden afbreuk aan een vakantie? feitelyk een regelrecht obsessief thema op deze blog, wel tot myn schande: dat ik veel meer zorgeloos door het leven zou moeten kunnen - zeker ikke, die alles altoos op een dienblad kreeg...

    het is halftien savonds en op de achtergrond klinkt haïtiaanse muziek, alweêr uit de platencollectie die jo jespers vorig jaar by me thuis heeft achterliet, doordat hyzelf dakloos werd. dan weêr zit ik aan de lage, houten tafel naby de boekenkast, dan weêr aan de hoge, smalle toog in de geel verlichte keuken. zojuist een blikje jupiler opengetrokken - fris als de natuur, niét uit de koelkast, die ik heb uitgezet, gezien ik by luv eet en drink en die koelkast hier dus voor niks hoeft te staan piepen, doch wel koel gediend wegens opgeslagen in myn achtertuin. op een glazen ronde tafel in de tuin, binnen handbereik als je in de veranda toeft, weet zich het rudimentaire proviand: enige blikjes zwanworstjes, gehaktballen in tomatensaus - en vooral dus die blikjes jupiler.

    ik word er eigenlyk geen éénenveertig, maar veertien. ik zou al uitzonderlyk hard moeten nadenken als ik zou moeten te weten komen waaraan het my eventueel zou mankeren... zélfs is het nog vroeg in de dag, ik kan nog steeds alle kanten uit...