state of being - 1 maart 2012

gisteren tot laat in de nacht gewerkt, niet zonder tussendoor een paar yskoude blikjes jupiler, dus vandaag erg lang uitgeslapen. wel, zoals meestal, om halfzes smorgens voor één halfuurtje al eens naar beneden, in t-shirt en pyjama, om de gillende mollie op schoot te nemen - soms roept ze my expres naar beneden, denk ik, wat flink wat volume van haar vergt, want ik kom dan van een tweede verdieping. mollie ziet enigszins af van de tanden die, al lange tyd, bezig zyn met door te breken...

. maar dan weêr, tot twaalf uur zelfs, liggen voortslapen en overigens, ongewild uiteraard, rare dromen langsgehad, een herbelevenis van de terreur van robespierre, de overactieve guillotine. plus, in myn droom, de gedachte dat er geen mensen schuldig aan waren, maar dat het dit moordwapen zelf was dat, uit eigen kracht, op eigen initiatief aan de slag ging...

. veel koffie achterovergegoten en in myn eigen huis in de namiddag martinus wolf over de vloer gehad. zyn plan bestaat eruit om zich de aanstaande zomer een reusachtige camion aan te schaffen, kennelyk via e-bay, en daarmeê dan door zuid-frankryk te reizen, met in zyn laadbak zyn vleugelpiano, en zo dan, op die manier, op marktpleinen en ronde punten, klassieke concerten te gaan spelen, voor toeristen en voor de zuiderse dorpelingen zelf. een vreemd, eenzaam en zwerverachtig idee maar tegelyk ook wel sterk, god weet... dan ging hy weêr voort want hy moest vanavond spelen in de bourlaschouwburg, een "gesprekkenavond" begeleiden met oa luc janssen...

. vanaf toen het donker werd, om halfzeven, beginnen te arbeiden aan een paar gloednieve stukjes conference. altyd een behoorlyk vermoeiend karwei. de taak bestaat er vooral uit om er de oprechte, echte goésting voor te weten aan te treffen. er zyn erg veel schryvers die schryven met tegenzin, maar dat vind ik het ergste van het ergste! maar: zodoende ben ik dus afwisselend stukjes film aan het zien geweest, met myn teennagel in een voetbadje; "blackthorn", een western... dus vyf minuten film zien, tien minuten schryven, tien minuten film zien, vyftien minuten schryven, en zo maar voort. net zolang tot de klok twee uren snachts sloeg.

. nu nog wat lezen in "damned to fame", dé samuel beckett-biografie. net als joyce beckett iemand zynde die ik niet graag lees, maar over wie ik wel graag lees.

. myn leven is momenteel perfect, eigenlyk. ontmoetingen met mondjesmaat en steeds van korte duur. schryven, aan alle soorten teksten tegelyk, desnoods voor geen publiek en vooral zonder deadline. optreden in kleine tot halfgrote zalen met twee tot drie verschillende shows door mekaâr, wel allemaal zelfgemaakt, en overal waar ik kom briefjes van 5000 euro krygen, zelfs van fans zomaar in de delhaize. alleen by dit alles jammer dat ik geen twéé levens heb, en dus niet tegelykertyd ook nog eens als een witte nachtvos over de puntdaken zou kunnen vluchten - doch zo is het voor iedereen. moéten keuzen maken, zonder te weten waar het eindigt...