state of being - 6 maart 2012

snachts nog steeds aan het lezen in dat boekje over james joyce. die vreemde man zei: als een kind gezond is, dan komt dat dankzy de moeder; als een kind wat mankeert, is dat de schuld van die vader. maar die gekke man, james joyce, die zat nu eenmaal met een fenomenale gewetenskwestie, doordat zyn dochter geleidelyk aan algeheel gek is geworden.

. wat had thomas mann dan echter wel niet moeten hebben gedacht, van wie er twéé kinderen zichzelf van kant hebben gemaakt? mann was een minder evenwichtige, meer stugge vader dan joyce.

. een goed vertrekpunt voor myn komende column voor deBuren... waaraan ik steeds begin te arbeiden rond de 7e van de maand... om hem dan klaar te hebben op de 14e... spytig eigenlyk dat byna niemand die columns leest, ze behoren tot het beste onder de zon - doch ook wel net goed, anonimiteit staat garant voor kalmte.

. om tien uur smorgens wakkergeworden, in myn eigen huis. dan mollie van de crèche gaan halen. sinds haar eerste verjaardag is ze praktisch algeheel in haar element tussen die kinderen. myn nu op ervaring gestoelde mening bestaat eruit dat je een kind pas in zyn/haar eentje in een kindergarten mag achterlaten: van zodra het zich tenminste op eigen krachten kan voortbewegen. een baby die alleen maar kan zitten of liggen, moet 24 uur per dag by de mammie zyn.

. dan de patapouffe naar de klappeistraat gebracht, waar rond halfeen smiddags luv terugkeert, komende van haar school (ze geeft les aan leerlingen van het derde en vierde studiejaar.) en zy legt dan de kleine te bed, wat vandaag wel gemakkelyk was.

. zelf dommel ik dan meestal in in de driezit beneden. ik spaar myn krachten, wetende dat ik op maandagen pas kan beginnen werken rond zeven uur savonds, en dan dus meteen tot een uur of drie snachts pleeg door te wroeten - niet altyd, maar zeker wel tegenwoordig, aan een nieve toneeltekst bezig zynde.

. om halfdrie smiddags pas, werd mollie weêr wakker uit haar middagslaap, zachtjes kreunend; maar toen ik haar weêr beneden bracht, viel ze algauw opnief in slaap - in myn wiegende armen. zo heeft ze stipt één uur lang heftig snurkend in myn armen op myn schoot liggen voortdromen, in iedere hand een tut en een monchichi in haar ellebogen... een van de mooiste, meest onsterfelyke momenten uit myn leven tot dusver...

. om halfvier spek met eieren gegeten en veel koffie gedronken en dan tussen de klamme regendroppels door naar huis gelopen, om daar effectief te beginnen voortwerken aan myn nieve conference, mooi zes uur aan één stuk door. iets over een hond die ik zou hebben gehad, een kruising tussen een dobberman, een geelharige dwergteckel en een labrador...

ook geprobéérd naar de film "wanted" te kyken, met angelina jolie - maar na een halfuurtje moéten afhaken; zelfs als pulp te weinig interessant, op de wel niet ongrappige eerste tien minuten na...

. dit schryven, opzeggen en opnief neêrschryven, zal de gehele week mogen voortduren, hoera. pas de week daarna heb ik weêr optredens, en dan wel mooi ineens vyf na mekaâr... god is een bekwaam regisseur.

. jowan petit is in oostenryk. bart van loo is in montréal, canada. diane broeckhoven was gisteren jarig. en byna iedereen ziet my graag...