column streekkrant deze week

VERDRIET

Als Iemand Iets Heel Ergs Meemaakt, Moet Dat Een Aanleiding Zijn Voor Iedereen Om Zich Te Bezinnen.

Een paar dagen geleden is er in Merksem een tweejarige kleuter gestorven door CO-vergiftiging. ATV zond meteen, zonder aarzelen, een interview uit met de getroffen grootvader, nog terwijl je op de achtergrond politieagenten heen en weer zag lopen. Dit was de ergste televisie die je ooit van je leven had meegemaakt. "Neen!" Zo riepen, samen met mij, nog anderen hardop uit. "Hoe kan een nieuwszender dit zomaar willen uitzenden, hoe kan die interviewer zo'n gesprek over zijn hart krijgen? Die arme, arme mens moet met zijn onuitsprekelijke verdriet alleen worden gelaten!"

Dus die uitzending was ronduit immoreel. Ondraaglijk. Juist zoals het nu ook, uiteraard, praktisch ondoenbaar is om dat verdriet van die mensen hier in zoiets als De Streekkrant ter sprake te brengen - maar onderhand komt er toch een tweede besef naar boven: als we die wenende, getroffen grootvader indachtig blijven, kunnen we terwijl wel neerkijken op de achterlijke zogenaamde problemen en kinderachtige nep-zorgen waar wijzelf iedere dag mee kampen.

Mensen die vandaag zullen vloeken omdat ze in een file staan aan de Kennedytunnel, nog anderen die zich voor het hoofd zullen slaan omdat ze één of andere rekening niet kunnen betalen, en nog anderen die somber wakker worden omdat ze hun huis te klein vinden of hun buurman te luidruchtig: laten wij allen ons diep schamen om zoveel boosaardige gevoelens bij zo'n kinderlijke, futiele peulschillen en bijkomstigheden. Dat is dan toch de enige reden waarom het wél goed was van die grootvader om zo dapper te zijn om, gek van verdriet, toch die camera te trotseren.