middelste deel

Nieuwslijn: Johan, je wordt omschreven als een rasverteller. Is dat aangeboren talent of is dat bloed, zweet en tranen ?

Johan Petit: ik vermoed dat ik er talent voor had in die zin dat ik dat anders niet zou geworden kunnen zijn. Het is wel ook een soort fascinatie van toen ik klein was. Ik heb altijd heel graag de mensen horen vertellen, ik vond mensen die moppen vertelden heel interessant. Ik was grote fan van Jan Decleir die “Obscene fabels” vertelde, van Urbanus ook en van Freek de Jonge … Dus dat heeft mij altijd geïnspireerd en ik merkte ook wel, toen ik klein was, dat ik meer fan was van lange moppen dan van korte, en dat ik onderweg in een mop altijd beter was dan op het einde met de clou. De clou, daar was ik niet zo goed in. Ondertussen kan ik dat ook wel een beetje, maar…  Dus ja, dat is gewoon daar mee bezig zijn en op een podium gaan staan en dat zoveel mogelijk doen. En dan leert ge dat…

Nieuwslijn: Johan, hoe zou jij Vitalski typeren ?

Johan Petit: euh… ik kan niet op het woord komen …. een non-conformist! Om het met een heel conformistisch woord te zeggen is dat eigenlijk een non-conformist in die zin – en dat is wat ik in hem bewonder – dat die de dingen altijd op zijn kop zet. In wat hij schrijft, in wat hij doet, in alles eigenlijk heeft hij een zeer eigen en unieke kijk op de wereld, die altijd verrassend is en waar een innerlijke logica inzit die voor de meeste mensen en zelfs voor mij verborgen blijft. Maar wat ook spannend en interessant om te zien is, is dat dat een kijk is die tegendraads is. Er zitten zo veel tegenstrijdigheden in de verschillende dingen die hij doet…. Dat is zo’n soort puzzel met allemaal stukskes die niet bij elkaar passen, maar toch op één of andere manier van die puzzel zijn.

Nieuwslijn: Vitalski, wat wil jij kwijt over Johan ?

Vitalski: het unieke aan Johan is dat hij een briljante combinatie aan de dag legt tussen een eeuwigdurende verwondering tegenover de dingen, maar tegelijk wel met een volwassen kijk erop. Ik ken nog wel mensen die zich over alles verwonderen, maar die zijn dan eigenlijk aandoenlijk naïef. Maar ik ken ook mensen die een helder idee hebben over hoe bijvoorbeeld de politiek in de stad moet worden gevoerd, maar die dan in die ideologie zo hard wegkruipen dat ze eigenlijk niet meer ontvankelijk zijn voor directe impressies. En dat is toch iets dat ik bij Johan zie zoals ik dat bij niemand anders zie. En dat ik ook een beetje bewonder want zelf ben ik al wat verbitterd en toegetakeld en ik zie eigenlijk alleen nog maar op een verwrongen manier naar de dingen. Terwijl Johan met grote ogen als een klein Jowanneke - ook al is die nu dood (zie het stuk “De dood van Klein Jowanneke”) -  alles op zich ziet afkomen en dat allemaal heel boeiend vindt. Daarom zal hij ook heel erg oud worden. Want de sleutel tot heel oud worden, is oprecht geïnteresseerd zijn in alles.

Nieuwslijn: jullie spelen nu samen “Een toneelstuk over alles”. Wat moeten we ons daarbij voorstellen ?

Vitalski: ’t is in ieder geval een heel erg actuele titel, want het is nog nooit zo erg geweest, de overload aan informatie. Dat loopt al wel jaren, al een eeuw, dat er teveel informatie op ons af komt, maar nu is dat nog gekwadrateerd. We zijn er ook enorm aan verslaafd. Als ik naar mezelf kijk….  als ik ’s morgens opsta en ik begin mij te wassen met een washandje onder m’n oksels met groene zeep, dan staat direct het nieuws op en ik kan eigenlijk geen halve minuut meer in mijn huis rondlopen zonder dat ik op één of andere manier die impulsen op mij afgevuurd krijg. Ik denk dat dat bij iedereen zo is, dus wij worden nu geconfronteerd met een lawine van informatie en ons toneelstuk gaat over de wil en ook het vermogen om die – niet die veelheid, maar wel die allesheid – te verteren, om dat allemaal te consumeren, om dat allemaal een plaats te geven.

Johan Petit: ja, en daar wil ik aan bijvullen dat het inderdaad gaat over de veelheid van de dingen, en dat dat toneelstuk een manier is… allez, daar ziet ge twee mensen die met die veelheid omgaan, zonder dat die er dan in woorden een antwoord op geven. Wij leggen niet uit hoe ge ermee moet omgaan, inhoudelijk zit dat er niet in, maar ge ziet ons wel gewoon, ja, veel tonen en toch niet zot worden. Dat zijn grote woorden natuurlijk, want het is vooral ook heel plezant eigenlijk.

Vitalski: ja, dat is het krachtige. We worden niet bang of zot, we doen dat heel rustig van: ok, we gaan een stuk maken over alles. Dat is nog nooit gedaan, dus laten we dat eens doen.

 Eigenlijk is het het Faust-thema.  Het is een onnozel stuk, ’t is flauwe kul wat we doen, maar als je wil, kan je dat toch ook wel liëren met het thema Faust. Faust is een heel ouwe mythe, middeleeuws al, van iemand die alles wil te weten komen. Maar het verschil met die mythe is: vroeger had je het verlangen om alles te weten, maar je kon dat niet weten. Als je nog maar een halve eeuw geleden uw eigen afvroeg: “had Colombus ooit de mazelen”, dan kon je dat niet te weten komen of je moest in een boekenwinkel in de veertiende kelder toevallig op een boek stuiten. Terwijl nu kan dat allemaal wel. Ik vind dat een ongelooflijke transformatie.

Johan Petit: ja, dat is wel een heel schoon dinges. Langs de andere kant, wat er ook is …. Het is ook een ode aan de …. wacht, hé, hoe moet ik dat nu zeggen, het is ook een beetje een punkstuk tegelijkertijd, allez toch voor onszelf. Het is zoiets van: we laten ons door niks ni afhouden, we zetten den boel overhoop, op zijne kop. Daar straalt een levenshouding uit van ons alle twee tegen de strakheid, tegen de “beregeld-heid”, tegen het vastliggende “oorzaak-en-gevolg-ding”. Vandaar die veelheid…

Vitalski: ja, het is natuurlijk een zeer creatief kader. We spelen een stuk over alles, dan kunnen we natuurlijk nooit zeggen, dees kunnen we niet doen want dees past er ni in. Alles past erin.

Johan Petit: het is ook een zoektocht naar vrijheid. Eigenlijk is het dat, vrijheid om met die veelheid om te gaan. Dat ge daar niet door begint te flippen, maar dat ge gewoon zegt, we amuseren ons daarmee, we gaan daar dwars door, …

Vitalski: we doen ook alles wat we ooit al hadden willen doen, maar wat er nog nooit van gekomen was. Ik dirigeer bv. op een ogenblik een orkest met een vouwmeter, dan speelt er een plaat van Tsjaikovski en dan dirigeer ik zo goed dat mensen na een tijd denken van: oei, staat er nu echt een cellist achter mijn schouder, dat soort dingen, ja.... Of Johan speelt bv. Kelly Pfaff, dat heeft hij al jaren willen doen. Misschien is dat een verdoken travestiete neiging – waarschijnlijk dat hij dat thuis in de badkamer al dikwijls gedaan heeft - maar nu komt hij op dat podium en iedereen denkt: is dat nu echt Kelly Pfaff … Dat zijn van die dingen waar we nu wel fier op zijn, dat we dat eindelijk allemaal hebben gekaderd.

Johan Petit: en het is ook spannend, want geen enkele voorstelling is hetzelfde als de vorige in die zin dat – ook al kennen we alle twee onze tekst van buiten – er toch altijd van alles bij gebeurt …

Vitalski: er zit ook een griezelverhaal in, een Edgar Allan Poe-achtige vertelling over hoe ik uit m’n eigen lichaam opstijg op een ogenblik dat hij met drie vrouwen tegelijk vanalle sexuele dingen aan het doen is. Dat vertel ik er nu ook natuurlijk bij om publiek te lokken naar onze première… onze dernière eigenlijk !

Nieuwslijn: maar de boodschap is dus eigenlijk, laat u niet overweldigen door alle informatie….

Vitalski:  wel, je bent met een emmertje water aan het spelen en er komt een tsunami op u af. Dan zou je denken, oei, ik ga dat emmerke maar vlug wegleggen en gaan lopen, maar gaan lopen heeft eigenlijk ook geen zin, dus de mededeling van ons toneelstuk is: ok, die tsunami komt op u af, maar blijf maar met uw gieterke gewoon “zakdoekje leggen” spelen…