na het voltooien van myn autobiographie "ik slaap als een croissant" is myn geschreven literaire productie praktisch stilgevallen, hoewel ik my alle jaren daarvoor te pletter schreef, maar stilaan moet ik inzien sinds kort toch min of meer per ongeluk weêr gedisciplineerd aan een nief boek bezig te zyn - was bedoeld als een kortverhaal, maar blyft zich alsmaar uitbreiden... wat een zeer goed teken is, thomas mann begon al zyn legendarische turven oorspronkelyk ook telkens slechts bedoeld als een kortverhaal, dat aldus blééf aanwassen. wat te maken heeft met een zeer vreemde mythe - je Wil er niet in geloven, maar toch grypt dat wel plaats (in de goéie gevallen): dat jouw eigen, zelfgecreëerde personages met jou "aan de haal gaan", dat ze jou schynen te dicteren. en dat is natuurlyk romantiek, maar toch. in ieder geval ben je je rust kwyt. je schynt twee of drie realiteiten te hebben opgeroepen en die gaan dan tegen mekaâr aanbotsen en dat schept dan een energie.
en dat boek, dat ik wel zéker zal voltooien, voél ik nu, zal wellicht nooit, ooit op een dag, of anders, zoals dat gaat met vitalski, "nauwelyks" werkelyk worden gepubliceerd; ik leg dat hier nu allemaal maar uit, om aan te wyzen waarom er zich op myn beroemde blog hier momenteel iets minder dagboeknotities openbaren dan gewoonlyk. ik kom de gehele tyd tyd tekort. eigenlyk zou ik vooral niet meer naar jullie verjaardagsfeestjes en zo mogen komen, ik moet érgens snoeien...
ik zou ook minder tyd moeten investeren in al die onnozele actualiteitenprogramma's... een mens kan niet schryven met één oog, en met een ander oog naar "de zevende dag" zitten zien... maar die programma's duren wel allemaal uren en uren voort - is dan ook zeer gemakkelyk, gewoon eenieder een microphoon opspelden en dan maar voortlullen. koffie brengen. voortlullen.
onderweg van arendonck terug naar huis daarjuist wel een goed interview op de radio met bart peeters, of all people toch... zeer eerlyk... net zoals kamagurka is dat iemand die onderhand op een totaal eigen planeet leeft. volgens bart peeters is "geld verdienen" in de grond een ego-kwestie. dus net als kamagurka - die mensen wéten gewoon niet meer hoe het is om te moeten staan wenen by een gas- en ellentriekrekening - maar ze zyn er niet onsympathiek om. dat is gewoon Hun kosmos.
voor myzelf is àlles nu juist gewoon gereduceerd tot een kwestie van overleven. of ik myn eigenste toneelstukken nu zelf wel goed vind of juist niet, of ik dit nu graag doe of niet, of ik "respect" aantref of niet - dat speelt allemaal geen rol. nog een paar van die bruine venster-enveloppen zoals die in 2012 op my neder zyn geregend, en ik moet letterlyk gaan staan schooien in het station...
wat ook niet zo héél erg is, het gaat wel optimaal met my.
er is niets mis met overleven.
het kindje van myn broêr thomas is gelukkig aan het herstellen van een hersenvliesontsteking...
ge zijt toch niet naar ons verjaardagsfeestje geweest...? ;-)
BeantwoordenVerwijderendaar voel ik my nog altyd niet lekker by
BeantwoordenVerwijderen