state of being - 25 december 2012

waarin vitalski voor het eerst op de proppen komt met het begrip "ontluistering"...

ik heb niks te zeggen maar ik ben myn photo-toestel al drie dagen kwyt dus moét ik deze blog wel vullen met tekst in de plek van met beeldmateriaal... dees is werkelyk nog alleen voor de échte die-hards... want zo moet ik ook myn eigen blyven analiseren, wtf...

    om halfnegen smorgens opgestaan omdat vanaf beneden mollie begon te scanderen:"papaatje! papaatje!" --dat verkleinwoord heeft ze zelf verzonnen... oftewel stookt luv haar op achter myn rug... maar dat betwyfel ik want ze zegt ook "mamaatje"...

     tussen de regels door in de reve-biographie blyven voortlezen. half in slaap, half weggeroepen door krocko die zyn fopspeen niet binnenhoudt... ik geloof dat ik hierom een biographo-fiel ben: ik ben steeds, merk ik nu, op zoek naar de ontluistering àchter het standbeeld. zoals nu byvoorbeeld: in het jaar 1993 verkocht reve van zyn hele oeuvre alles by mekaâr nog geen duizend exemplaren. of ook nog byvoorbeeld: zyn magistrale roman "bezorgde ouders" werd door 95 procent van alle schryvende critici in nederland en vlaanderen complèèt de grond ingeboord. pas door dit soort ontluisteringen, kan ik myzelf met het hoofdpersonage enigszins identificeren.

    byvoorbeeld ook: in 1995 zat prince in de backstage van een mtv-programma naar een rap-groepje te kyken en siste tot zyn manager, die naast hem zat:"begryp jy eigenlyk wel, hoe ondraaglyk het is om hier op een stoel te moeten zitten?" of ook: in het voorprogramma van de rolling stones moest de nog onbekende prince na twee songs het podium weêr af - wegens weggefloten en met bierblikjes bekogeld.

    of ook: céline liep in 1943 door berlijn en sprak tot zyn compaan;"goddorie, zien ze dan niet dat dat hier nog steeds vol met joden zit??"

    ahem...

    rond het middaguur slaapt de hele kroost; luv en krocko op het gelykvloers, ikke op het eerste, mollie op de tweede.

    in de namiddag de kerstgroeten gaan overbrengen aan myn zus en haar kroost, en daarna, voor wie het benieuwt, by myn grootmoeder en myn tante brigitte langsgeweest.

    op de terugweg in een naftwinkel gestopt voor een lasagne. dat was myn briljant idee - "dan heeft mollie toch iéts gegeten vandaag," - ze is verslaafd aan lasagne. toen ik de automobiel tenslotte was gaan parkeren en  weêr binnenkwam in de klappeistraat:"waar is die lasagne?" "oh,- in de vuilnisbak. mollie moest ervan kotsen."

    ik zie ernaar uit dat ik ooit, binnen een jaar of tien, toch iets te zeggen ga hebben.

    en nu is het middernacht, en zit ik by kaarslicht in myn eigenste vleêrmuisgrot in de lindeboomstraat te kyken naar twee oorlogsfilms tegelykertyd (daarnet "the great raid", afschuwelyk slecht, en sumbiet "u-571", de duikboot-thriller.) tussendoor schryf ik aan myn roman, namelyk één zin om de zestien dagen..

    keep bustin...